Φθινοπωρινά ξυπνήματα

Τα κοιτάει για να παίρνει κουράγιο! Ποια; Τ' αστέρια! Πότε; Αχάραγα, τότε που τινάζει βιαστικά τα στρωσίδια πριν φύγει για τη δουλειά!

Βιαστικά τα βλέπει κι αυτά, η φευγαλέα και σύντομη επαφή τους όμως, μετριάζει το από πρωίας αρχόμενο αίσθημα του άγχους που ξεκινά με το καλημέρα, κάθε μέρα!

Δεν το έκανε πάντα, είναι τελευταίο επινόημα, μικρό "θεραπευτικό" κολπάκι, αφού οι στιγμές φτιάχνουν τη μέρα ή οι μέρες, κι οι πιο σκοτεινές, έχουν τις ομορφιές τους, αρκεί να τις ανακαλύπτεις!

Μια μέρα είδε κι ένα πεφταστέρι! Τόσο τυχερή! Η ανταμοιβή της φύσης που δίνει απλόχερα! Σαν μάνα που είναι, ευχήθηκε για το καμάρι της. Τι άλλο; Υγεία!

                                                       

 ------------------------

Κάποτε την πλάκωνε το πάπλωμα! Ήθελε πέντε λεπτά ακόμα κι έπειτα άλλα πέντε... ή μπορεί να μην άκουγε το ξυπνητήρι! Πότε όμως συνέβαιναν αυτά; Είναι τόσο μακρινά, σχεδόν ως μη γεγονότα! Χρόνια τώρα, ξυπνά πριν το ξυπνητήρι. Σχεδόν δεν το χρειάζεται!  Το (α)βιολογικό της "ρολόι" έχει μπαταρίες (η)λιθίου, μεγάλης διάρκειας και αντοχής, για να δουλεύει παρ' ολίγον ασταμάτητα.

                                                       

-------------------------

"Πόσο καιρό έχεις να τραγουδήσεις πρωί!" Πράγματι! Μπορεί και χρόνια, σκέφτηκε! 'Αρα; Άρα, η φύση της δουλειάς. 27 χρόνια σε σχολεία προσπάθησε, τουλάχιστον, να ανταποκριθεί! Πράγμα που μεταφράζεται, για όσους γνωρίζουν, σε στράγγισμα στην τάξη και δουλειά, πολλή και συνεχή δουλειά στο σπίτι.

Πρώτη φορά σε γραφείο, αισθάνεται τουλάχιστον θυμό για την απαξίωση του έργου των πολλών δασκάλων! Μετά το οχτάωρο του γραφείου - δεν είναι ότι λείπει η δουλειά - γυρνάει σπίτι πιο ξεκούραστη και ευδιάθετη σε σχέση με το τετράωρο του σχολείου! Μάλιστα, εκεί τελειώνουν όλα σε σχέση με τη δουλειά! Να το λες και να μην το πιστεύεις! Πρωτόγνωρη απολαυστική αίσθηση, λιγότερη πίεση, πιο εύκολη δουλειά, είναι να μην τραγουδά, ακόμα και στις έξι το πρωί! Στις εφτά χτυπάει κάρτα.

                                                   

   -------------------------

Το πρωινό πάντα από τα χεράκια του και υγιεινό.  Ψωμάκι, μέλι, πορτοκάλι, βρώμη κλπ ωραία, που όμως τρώγονται βιαστικά, χωρίς τη δυνατότητα της επικοινωνίας, του διαλόγου, της συνεννόησης για τα απαραίτητα που τρέχουν, έστω! Βιαζόμαστε, σκεφτόμαστε την επόμενη κίνηση ή πατάμε το κουμπί της τηλεόρασης, τα άσχημα νέα τρέχουν επίσης! Το πρωινό φιλί στο φρεσκοξυρισμένο μάγουλο ήταν μια καλή συνήθεια! Δε χρειάζεται παρά ένα δευτερόλεπτο!

Γερνάω και σου μοιάζω!

Julius Adam the younger

Ο καλός συνάδελφος και φίλος, Νίκος Παπαδόπουλος, που έφυγε νωρίς, έλεγε συχνά το εξής: "γράφω σ' ένα τετράδιο όσα μου 'κανε ο πατέρας μου και δεν μου άρεσαν για να μην κάνω τα ίδια στο γιο μου."

Πολύ σοφή βρίσκω αυτή την κουβέντα και πρέπει να την κάνω πράξη κι εγώ, γιατί όσο μεγαλώνω βλέπω με έκπληξη (και τρόμο μερικές φορές), παρά τις δηλώσεις μου σε νεαρότερη ηλικία περί του αντιθέτου, ότι επαναλαμβάνω και αντιγράφω τακτικές, ατάκες, χειρονομίες, γκριμάτσες, επιτονισμούς... της μάνας μου που δεν μου άρεσαν και άρα; Ποτέ μην λες μεγάλες κουβέντες, γιατί η ζωή σε διαψεύδει και βέβαια το τετράδιο είναι άκρως απαραίτητο! Όσο να'ναι, κάπως θα βοηθήσει!

Συγγνώμη, παιδί μου, αλλά μάνα μου είναι και της μοιάζω! Κι εσύ όταν θα μεγαλώσεις....Ούπς, πάλι τα ίδια! Τετράδιο επειγόντως!

Τις μάνες, γενικά, δεν τις λυπούνται.

Είναι διασκέδαση;

Συχνά ασκείται σκληρή ή και άδικη κριτική σε ανθρώπους και θέματα, των οποίων δεν γνωρίζουμε όλα τα δεδομένα. Ιδιαίτερα όταν η άποψη μας στηρίζεται μόνον στην εικόνα ή σ' αυτό που ο καθένας από μας βλέπει πίσω απ' αυτήν με βάση την κοσμοθεωρία του. 

Στις εικόνες  τοπικού ειδησεογραφικού site ( http://kozanimedia.gr/?p=248348#.VlFZFHbhDix ), τα δικά μου μάτια βλέπουν ότι παρά την αποσύνθεση που ως χώρα βιώνουμε, παρά τα δυσεπίλυτα προβλήματα του παρόντος και του μέλλοντος μας, που οφείλονται και στη λανθασμένη νοοτροπία μας, ε, αυτή με τίποτα δεν την αλλάζουμε! 

Δύσκολο βέβαια από τον καταναλωτικό καπιταλισμό, το εύκολο, το ρηχό, το (α)ποιοτικό να περάσεις στο ποιοτικό (που οπωσδήποτε υπάρχουν όρια που το καθορίζουν)! Δύσκολο να αποβάλεις τη νοοτροπία της μάζας που καθιστά το άτομο ανίσχυρο να προβάλει έστω και την ελάχιστη αντίσταση συνειδησιακά και πρακτικά. Στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία το μπάτσελορ κρίνεται απαραίτητο, ο τυποποιημένος τρόπος διασκέδασης αντικαθιστά τον ουσιαστικό και η  αντίσταση φαντάζει αδύνατη!

Έχω περάσει τα πρώτα -ήντα (σημαντικός παράγοντας κι αυτός) κι αυτές οι εικόνες με λυπούν και με απογοητεύουν. Δεν θα πω ότι ελπίζω στην αυτοσυνειδησία και στον αυτοέλεγχο, γιατί δεν τα βλέπω γύρω μου, δεν γνωρίζω καν αν σε επίπεδο οικογένειας μπορούν να γίνουν τέτοιες συζητήσεις (και το δικό μου παιδί δύσκολα θα με άκουγε, τουλάχιστον στην παρατεταμένη εφηβεία της εποχής μας) και να τεθούν ανάλογοι προβληματισμοί, γιατί μάθαμε τα παιδιά μας να αποζητούν τον υλικό και μόνον ευδαιμονισμό δια του παραδείγματος μας! Ωστόσο άλλος δρόμος δεν υπάρχει! Προϋπόθεση για μικρή έστω καλυτέρευση της ζωής μας είναι η απαξίωση και εγκατάλειψη όσων δεν μας βελτιώνουν.

Απορία: Αν δεν είναι διαφήμιση, γιατί ένα ειδησεογραφικό σάιτ δημοσιοποιεί και προβάλλει αυτόν τον τρόπο και πρότυπα ζωής και διασκέδασης;

"Τάχατ' ιά"

Συνάδελφος με καταγωγή από την Αθήνα μας λέει μια μέρα στο σχολείο ότι πήρε τηλέφωνο η αδελφή της για να ρωτήσει τι σημαίνει η βορειοελλαδίτικη έκφραση "ντεμέκ" κι ότι επειδή η ίδια δεν γνώριζε, έδωσε στο τηλέφωνο τον Κοζανίτη άντρα της για να της εξηγήσει. "Ντεμέκ σημαίνει τάχατ' ιά" της λέει αυτός. Γελάσαμε βέβαια όλοι, καθώς από την τηλεφωνική αυτή συνδιάλεξη, προέκυψε μάλλον ανέκδοτο, παρά η επίλυση της απορίας.

Σκεφτόμουνα όμως πόσο η ζωή μας έχει γίνει "τάχατ' ιά" ή "ντεμέκ" ή "δήθεν". Ότι η υποκρισία και το ψέμα περισσεύουν, ότι συχνά δεν γνωρίζεις αν η κουβέντα που σου λέει ο φίλος, ο συνάνθρωπος σου ισχύει ή λέγεται από συνήθεια, για κολακεία, για κοροϊδία, για να πετύχει κάτι κλπ. 

Σπάνια πλέον βρίσκεις ένα "ίσιο παΐδι", όπως λέει κι ο άντρας μου ή όπως έλεγε ένας άλλος συνάδελφος που έφυγε νωρίς, ο Νίκος ο Παπαδόπουλος, "ζούμε στη χώρα που όταν προοδεύεις κι ανεβαίνεις, σε τραβάνε προς τα κάτω για να σε κατεβάσουν".

Εκφράσεις όπως "δεν ξέρεις πόσο χάρηκα που...,να μη χαθούμε..., τα λέμε..., ειλικρινά πολύ χαίρομαι για σένα...κλπ" είναι σχεδόν καθημερινές στο λεξιλόγιο μας, λίγες φορές όμως είναι ειλικρινείς. Το σύνηθες είναι η χαρά σου να προκαλεί τη ζήλια κι η δυστυχία σου μια κρυφή ικανοποίηση. Γυρνάς να φύγεις κι αυτοί που πριν σου χαμογέλασαν ή συμφώνησαν μαζί σου, βγάζουν τα φτυάρια για να σε θάψουν. Άλλοι πάλι ντρέπονται για την καταγωγή τους και υιοθετούν τρόπους και στάσεις ζωής που καμιά σχέση δεν έχουν με τα βιώματα τους, με τις πραγματικές συνήθειες και τη ζωή τους, όταν βγάζουν τις μάσκες. Λίγο πολύ αυτή είναι η πραγματικότητα, σ΄αυτή την κοινωνία ζούμε.

Οπωσδήποτε υπάρχουν και ακέραιοι άνθρωποι, είναι όμως λίγοι και πρέπει να τους ψάχνεις με το φανάρι του Διογένη. Τι μπορεί να αλλάξει αυτή την κατάσταση, ώστε να περιοριστεί η υποκρισία και να έχουμε το θάρρος της γνώμης μας, να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, να εκδηλώνουμε την αγάπη μας όταν είναι αληθινή και απλά να είμαστε ευγενικοί με τους άλλους ανθρώπους χωρίς υπερβολές; Πώς  μπορούμε να περιορίσουμε τα ταπεινά μας ένστικτα;

Εννοείται πως δεν είμαι ειδική για να γνωρίζω πώς ο "ψεύτης ντουνιάς", όπως έλεγε και η γιαγιά μου, μπορεί ν' αλλάξει προς το καλύτερο. Μια υπόθεση είναι ότι οι ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι από τη ζωή τους άνθρωποι, οι χορτάτοι, καταφέρνουν να αγνοούν τέτοιες μικρότητες και να επιζητούν την ουσιώδη και πραγματική επικοινωνία κάνοντας βέβαια τις επιλογές τους. Κι όταν λέω χορτάτοι δεν εννοώ από υλικά αγαθά, αλλά από τον  έρωτα, την αγάπη για το σύντροφο, για τη ζωή, για τη φύση, για την καλλιέργεια του πνεύματος. Αυτοί που συμπεριφέρονται με αξιοπρέπεια, που αυτοσαρκάζονται και δεν σαρκάζουν, που βλέπουν τα δικά τους ελαττώματα κι όχι όλων των υπόλοιπων, που δεν περιφέρουν τον εγωισμό ή το μπόι τους, που δεν επιδεικνύουν το λούστρο τους, αυτοί που ακόμα κι αν ο διπλανός  τους έχει ένα μειονέκτημα σε μεγαλύτερο βαθμό από τους ίδιους, αυτοί προβάλλουν το δικό τους, γιατί είναι πιο δυνατοί.

Εκ παιδείας άρξασθαι κι ο δρόμος είναι μακρύς όσο και η ζωή και δύσκολος γιατί πάντα η ροπή προς το κακό είναι πολύ πιο εύκολη ενώ ο ενστερνισμός του καλού χρειάζεται συνεχή άσκηση και αυτοέλεγχο.

Από Ματίνα Γκούτζιου

Books On The Map

http://booksonthemap.gr/

Το Books On The Map είναι ένας διαδραστικός χάρτης της ελληνικής λογοτεχνίας, πάνω στον οποίο «καρφιτσώνονται» όλα τα μέρη που έχουν χρησιμοποιηθεί από Έλληνες συγγραφείς ως το βασικό σκηνικό στο οποίο εξελίσσεται η ιστορία του βιβλίου τους.

«Το site γεννήθηκε μέσα από την αγάπη μας για τη λογοτεχνία και έχει ως στόχο τη χαρτογράφηση των ελληνικών βιβλίων που εκτυλίχθηκαν και συνεχίζουν να εκτυλίσσονται δίπλα μας», γράφει η ομάδα στο site. «Ξεκινώντας από τις προσωπικές μας βιβλιοθήκες και θέλοντας να φτάσουμε στη δική σου».

Ο λόγος για τον οποίο το Books On The Map περιορίζεται στην ελληνική λογοτεχνία δεν είναι ένας αλλά δύο, όπως εξηγούν παρακάτω. Αφενός πρόκειται για μια αρκετά μεγάλη κατηγορία που είναι αρκετή από μόνη της για να κάνει την ιστοσελίδα ένα ολοκληρωμένο κατάλογο τοποθεσιών και αφετέρου θέτει ένα πλαίσιο ώστε να μην καταλήξει το site να γίνει μια χαοτικά μεγάλη βάση στην οποία οι επισκέπτες δεν θα μπορούν να κινηθούν εύκολα.

Εκτός από τις τοποθεσίες που καρφιτσώνουν οι ίδιοι όμως, η ομάδα του BΟΤΜ δίνει τη δυνατότητα στους επισκέπτες να προσθέσουν και οι ίδιοι το δικό τους αγαπημένο βιβλίο στο χάρτη. Το μόνο που έχει να κάνει κάποιος είναι να πατήσει κλικ στο «Υποβολή Τοποθεσίας» και να συμπληρώσει το όνομα του συγγραφέα, τον τίτλο του βιβλίου και τα στοιχεία της πόλης και χώρας όπου αυτό διαδραματίζεται, καθώς και μια μικρή φωτογραφία του εξωφύλλου και μια σύντομη περίληψη της ιστορίας ώστε να δώσει τα απαραίτητα στοιχεία στους υπόλοιπους βιβλιοφάγους που θα επισκεφτούν το χάρτη, και έπειτα να πατήσει «Υποβολή».

Ο χάρτης του BOTM έχει ήδη γεμίσει με δεκάδες κόκκινες πινέζες σε διάφορα σημεία του κόσμου και περιμένει τη δική σας συνεισφορά για να «ταξιδέψει» τους επισκέπτες του σε ακόμα περισσότερα μέρη και ακόμα περισσότερες συναρπαστικές ιστορίες -αφού πρώτα σας πάει μια υπέροχα λογοτεχνική βόλτα κι εσάς τους ίδιους.

http://booksonthemap.gr/

Δον Κιχώτης και Σάντσο Πάνθα, σαν να λέμε εμείς κι ο άλλος μας εαυτός

Ένα δοκίμιο του Δημήτρη Νικηφόρου για τις περιπέτειες του ευφάνταστου Δον Κιχώτη με τον πιστό του ακόλουθο, τον Σάντσο Πάνθα, τον άλλο του εαυτό:

Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί πόσοι άραγε είναι αυτοί, μέσα σε γενιές και γενιές αναγνωστών, που υποψιάστηκαν αν δεν κατάλαβαν στα σίγουρα ότι ο αφηγητής Θερβάντες, ο ευφάνταστος ιδαλγός της Μάντσας και ο στερούμενος φαντασίας Σάντσο Πάνθα είναι ένα και το αυτό πρόσωπο. Ο ίδιος άνθρωπος! Τάχατες ο Θερβάντες να το γνώριζε από την αρχή ή το ανακάλυψε και ο ίδιος στην πορεία γράφοντας τον πρώτο τόμο το 1605; Ή μήπως, κατά πως δείχνει πιο πιθανό, στη δική μου ματιά, όταν έγραφε τον δεύτερο τόμο αυτή η διαπίστωση τον έκανε να συνειδητοποιήσει σε τι μετατρεπόταν αναγκαστικά το διήγημα που ξεκίνησε;

"Οδός Αβύσσου", αυτή τη φορά στο Αιγαίο!

Όπου Μακρόνησος, βάλτε τη λέξη Αιγαίο:

"Όξω η Μακρόνησος μούγκριζε μόνη της. Τη βαρυστομάχιαζε το αίμα και τα δάκρυα που ήπιε. Σκεπάστηκε απ' τη νύχτα και μούγκριζε. Κανείς δήμιός της δεν έκανε ήσυχο ύπνο. Όχι απ' τις τύψεις γιατί το' χυσε, αλλά γιατί έχυσε τόσο λίγο...

Η Μακρόνησος μούγκριζε, παραπονιόταν. Ήταν γιατί οι μάρτυρες γιόμοσαν κατά μυριάδες τις πλαγιές της ... Κι οι δήμιοί της είχαν μόνο δυο χέρια. Μόνο δυο ... Αδικία. Αλλά πότε σ' αυτό τον κόσμο νίκησε το Δίκιο; " (Μενέλαος Λουντέμης)

In pochi secondi, da Roma all'Impero (Η μετατροπή, εδαφική επέκταση και εξέλιξη του ρωμαϊκού κράτους σε αυτοκρατορία μέσα σε λίγα λεπτά)

Πηγή:https://www.facebook.com/RestaurArs-713354805354554/?fref=nf

Δηλώσεις και δημοσιεύσεις διχασμένων προσωπικοτήτων, τους λες και πολιτευτές!

Χωρίς έκπληξη, αλλά με δυσφορία βλέπω αναρτήσεις τοπικών πολιτευτών (βουλευτών, δημοτικών και περιφερειακών "αρχόντων"), που ενώ στηρίζουν με το αξίωμα που κατέχουν ή με την ψήφο τους την εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών, τα νέα μέτρα και τις αντιδημοκρατικές, ανθρωποφάγες  και δολοφονικές πολιτικές, εντούτοις παριστάνουν τους "Αμερικάνους", τους ευαίσθητους και ανθρωπιστές, θεωρώντας ότι δεν είσαι αυτό που κάνεις και υπηρετείς, αλλά αυτό που υποκριτικά δηλώνεις. Η συμπεριφορά αυτή πηγάζει από την κύρια έννοια τους να μην χάσουν τα προσωπικά τους προνόμια και απολαβές, αλλά ούτε την πελατεία, δηλ. τους ψηφοφόρους τους. Σαν να λέμε και την πίτα ολόκληρη και το  σκύλο χορτάτο.

Βέβαια δεν πρόκειται για κάτι πρωτόγνωρο, έτσι πολιτεύονται οι δημόσιοι άντρες και γυναίκες στο Ελλάντα από εξανέκαθεν, απλά τώρα το πράγμα ενοχλεί περισσότερο ή γελοιοποιεί περισσότερο τους εκφραστές του, λόγω της πρώην "αριστερής" τους ταυτότητας. Έχει πάρει μάλιστα το φαινόμενο μεγαλύτερες διαστάσεις, καθώς προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.  Θα το παρομοίαζα με το νόσημα της διχασμένης προσωπικότητας, Άλλα ψηφίζω και επιβάλλω κι άλλα υποστηρίζω τάχα ιδεολογικά, για να μην χάσω την πελατεία και το ήθος που μοστράρω ως αληθινό τόσο καιρό!

Μόνος θεός τους το χρήμα και η καρέκλα! Ο αυτοεξευτελισμός λίγο τους νοιάζει! Εξάλλου πάντα βρίσκουν χειροκροτητές και γλείφτες!

Φυσικά δεν σχολιάζουν συχνά. Τι να πουν; Ή τα σχόλια τους είναι όλο υπονοούμενα, ρήσεις, ποιήματα, στιχάκια και αποφθέγματα, κάποια γεμάτα μυστήριο, σαν γρίφοι, γιατί πώς να το παίξεις ποιητής και ευαίσθητος, όταν ζεις εις βάρος των πολλών, όταν κουνάς το δάχτυλο ή φωνάζεις και πολεμάς αυτούς που μέχρι πρότινος υπερασπιζόσουν, παλιοψεύτη, ανθρωπάκο;