Ονειρεύομαι ένα σχολείο παράθυρο στον κόσμο της γνώσης. που μου μαθαίνει το χρήσιμο για τη ζωή, αυτό που θα με μορφώσει και θα με βελτιώσει ως άνθρωπο, χωρίς να με βομβαρδίζει με ένα σωρό λεπτομέρειες και ύλη που αδυνατώ να συγκρατήσω.
Βιώνω ένα σχολείο όπου η ύλη των μαθημάτων είναι δυσανάλογη μ' αυτό που μπορώ να αφομοιώσω ή να αντέξω, ενώ η διαμόρφωση της προσωπικότητας μου δεν είναι αδιάφορη για το σχολείο, αλλά έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Ονειρεύομαι ένα σχολείο που καλλιεργεί το μυαλό μου, που αναπτύσσει την ευφυΐα μου, χωρίς να με κάνει να αγανακτώ από κούραση και φόρτο εργασίας και εν τέλει να το αντιπαθώ.
Βιώνω ένα σχολείο που μου είναι μισητό γιατί με αναγκάζει να απαρνούμαι τα δικαιώματα και τις χαρές της ηλικίας μου, με αναγκάζει να δουλεύω και να τρέχω όλη τη μέρα σαν ένα κουρδισμένο μηχάνημα. Λένε πως στην Ελλάδα εμείς οι μαθητές είμαστε οι πιο σκληρά εργαζόμενοι
Ονειρεύομαι λιγότερες ώρες μάθημα κι όχι συνεχή 7ωρα, μεγαλύτερα διαλείμματα ανάμεσα στα μαθήματα για να μπορώ να ξανασάνω, να επικοινωνήσω με τους συμμαθητές μου και με περισσότερη όρεξη και αποτελεσματικότητα να παρακολουθώ αυτά που με ενδιαφέρουν.
Βιώνω ένα σχολείο κουραστικό, γυρνάω στο σπίτι μου κουρασμένος και πονοκεφαλιασμένος, στα διαλείμματα δεν προλαβαίνω ούτε να φάω. Βλέπω τους συμμαθητές μου ελάχιστα εκτός μαθήματος, ενδεχομένως αυτό το καταπιεστικό και δυσάρεστο σχολείο να εξηγεί και την επιθετική συμπεριφορά ορισμένων μαθητών.
