Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Η τέχνη της μουσικής. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Η τέχνη της μουσικής. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

06 Αυγούστου 2017

Μουσικά παγκάκια αφιερωμένα στη μνήμη του Φρεντερίκ Σοπέν κοσμούν τη Βαρσοβία




Τι όμορφα, αλήθεια! Ο επισκέπτης της Βαρσοβίας ξεκουράζεται, στη διάρκεια της περιήγησης του στο ιστορικό κέντρο της πόλης, πάνω σε παγκάκια που παίζουν μικρά κομμάτια από τις συνθέσεις του Σοπέν.
Οι Πολωνοί βρήκαν έναν ακόμα τρόπο να τιμήσουν τον συνθέτη τους! Στημένα σε σημεία που έζησε ή δραστηριοποιήθηκε ο Σοπέν στη Βαρσοβία, κερδίζουν την καρδιά των τουριστών και μας δίνουν πληροφορίες για τον συνθέτη και τη σχέση της τοποθεσίας που βρίσκονται με τη ζωή του.
Εξάλλου η Βαρσοβία βρισκόταν πάντα στην καρδιά του συνθέτη κι εκεί μεταφέρθηκε μετά το θάνατο του.

25 Αυγούστου 2016

Άσ' το το χεράκι σου, το μικρό σου χέρι...

.....και το μικρό χεράκι κρατούσε το δικό μου και κάναμε βόλτες, πολλές βόλτες. Αν το μεγάλο χέρι έσφιγγε λίγο παραπάνω το μικρό, τρυφερό χεράκι, "μη με σφίγγεις" έλεγε. "Δεν το κατάλαβα ότι σε σφίγγω" έλεγε το μεγάλο προστατευτικό χέρι, "αλλά είδα τα αυτοκίνητα και φοβήθηκα, μη μου φύγεις". Άλλες φορές πάλι, όταν φτάναμε σε κάποιο πάρκο ή σε κάποια πλατεία, το χεράκι ελευθερωνόταν κι έτρεχε να παίξει και να χαρεί.
Μετά επιστροφή στο σπίτι, με το σκηνικό να επαναλαμβάνεται. Και κάθε φορά το μεγάλο χέρι τραγουδούσε το συγκεκριμένο τραγούδι. Είχε καθιερωθεί σε κάθε βόλτα, σε κάθε έξοδο! Το μικρό χεράκι χαμογελούσε, όταν το άκουγε, μερικές φορές έλεγε: "ξαναπές το".
Όταν μεγάλωσε κάπως, άρχισε να αντιδρά: "πάλι τα ίδια" έλεγε ή "τι τραγούδια είναι αυτά", εννοώντας παλιοκαιρίστικα!
Μετά τα χρόνια πέρασαν κι άλλο και το πεταλούδι άνοιξε τα χεράκια του, έγιναν φτερά, πετάει και χαίρεται τη ζωή.
Το μεγάλο χέρι ευτυχώς έχει ένα άλλο χρυσό χέρι να κρατά. Είναι το χέρι που πειρακτικά, όταν βαδίζουν χέρι-χέρι, λέει: "το χεράκι σου να πιάσω κι ό,τι έχω ας το χάσω!"
Κι όπως κυλάει η ζωή φαίνεται πως κανείς δεν έχασε να κρατάει με αγάπη το χέρι του άλλου.


Τους στίχους του τραγουδιού έχει γράψει ο Αλέκος Σακελλάριος και τη μουσική ο Κώστας Καπνίσης:

19 Ιουνίου 2016

Ο κυρ - Θύμιος και το ακορντεόν του



Καλοκαίρι, να μοσχοβολάει ο κήπος, να κάθεται ο κυρ- Θύμιος στην αυλή με το ακορντεόν του να παίζει και να γίνονται τα καλοκαιρινά βράδια μαγικά, τουλάχιστον στη δική μου μνήμη. Να είναι ο ουρανός γεμάτος αστέρια, να μοσχο-βολάνε οι τριανταφυλλιές, το γιασεμί, οι φλαμουριές....να μυρίζει το χώμα υγρασία μετά το βραδινό πότισμα των φυτών από την κυρα- Αρτεμισία και ο κυρ Θύμιος να παίζει, τανγκό και βαλσάκια, ενδεχομένως και άλλα τραγούδια ή μουσικές που έχουν σβηστεί από τη μνήμη μου. Παιδί του δημοτικού ήμουνα τότε, οι εικόνες όμως εξακολουθούν να είναι μαγικές όταν τις αναλογίζομαι και έντονα χαραγμένες στη μνήμη μου. Με θυμάμαι να χορεύω, όχι βέβαια βαλς και τανγκό, αλλά τους δικούς μου αυτοσχέδιους χορούς, να στροβιλίζομαι και να νιώθω ότι πετάω, ότι τάχα χορεύω υπέροχα....Ο ήχος του ακορντεόν συχνά έφερνε στην αυλή μας επισκέπτες από τη γειτονιά, που έρχονταν να απολαύσουν παρέα τη μουσική βραδιά και να σιγοτραγουδήσουν κάποιο σκοπό ή έφερνε άλλα παιδάκια της γειτονιάς που ήθελαν να χορέψουν.

18 Απριλίου 2016

Οrnella Vanoni που ομοιοκαταληκτεί με το κανόνι, ως προς τη φωνή δηλαδή!


Την άκουγα συχνά και ήταν μια από τις αγαπημένες τραγουδίστριες της περιόδου, στην οποία ταξιδεύω νοερά, ακούγοντας την σήμερα, περίπου 30 χρόνια μετά. Έχουν αλλάξει πολλά! Το βασικότερο, ήμουνα νια και γέρασα, πίστευα ακόμα ότι τα όνειρα μου θα πραγματοποιηθούν κι έγινα πιο ρεαλίστρια ή προσαρμόστηκα κάπως στην πραγματικότητα της ζωής (και ζωής μου), αν και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία σαν το χούι.


09 Ιανουαρίου 2016

Μικρό αφιέρωμα στον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη



Στο νυχτερινό κέντρο
Τώρα ποὺ παίζει τὸ βιολὶ κι ἔχουμε πιεῖ τόσο πολύ,
ποὺ μ᾿ ἕναν ἔρωτα τρελὸ σὰ νά ῾μαστε δεμένοι,
σ᾿ ἕνα συντρόφεμα ζεστό, βᾶνε ξανὰ νὰ ζαλιστῶ,
μέσ᾿ στ᾿ ὄνειρό σου νὰ κλειστῶ. Τὸ μόνο ποὺ μοῦ μένει.

Γιατὶ ἂν λείψει τὸ κρασὶ κι φύγεις ἄξαφνα κι ἐσὺ
καὶ βουβαθεῖ καὶ τὸ βιολὶ μὲ τὸ γλυκὸ βραχνᾶ του,
μεσ᾿ στῆς καρδιᾶς μου τὸ κενό, μεγάλο σὰ τὸν οὐρανό,
θ᾿ ἀκούσω πάλι τὸ βραχνὸ τραγούδι τοῦ θανάτου..


.
Βιογραφικά:
Ποιητής, που άκμασε κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, ένας από τους «καταραμένους» και «ιδανικούς αυτόχειρες» της λογοτεχνίας μας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της νεοσυμβολιστικής και νεορομαντικής σχολής.

Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου του 1888 στην Αθήνα. Ήταν γιος του Λεωνίδα Λαπαθιώτη (1852-1942), αξιωματικού του ελληνικού στρατού με καταγωγή από την Κύπρο, που έφτασε ως το βαθμό του αντιστρατήγου και έγινε υπουργός Στρατιωτικών μετά από συμμετοχή του στο κίνημα στο Γουδί, και της Βασιλικής Παπαδοπούλου, ανιψιάς του Χαρίλαου Τρικούπη. Σε ηλικία δέκα ετών μετακόμισε με την οικογένειά του στο Ναύπλιο, όπου τέλειωσε το σχολείο, έμαθε αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά, ενώ παρακολούθησε μαθήματα πιάνου και ζωγραφικής. Το 1905 γράφτηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας, από την οποία αποφοίτησε κανονικά, χωρίς ν’ ασκήσει το επάγγελμα του δικηγόρου.

08 Ιανουαρίου 2016

Χάρτινο το φεγγαράκι!



   Από το καλοκαίρι είχα να δω τόσο έναστρο ουρανό! Ώρα 6.15π.μ. έστεκε κατάσπαρτος και λαμπερός από πάνω μας με ένα μικρό, στη χάση του μάλλον, φεγγαράκι, ολόφωτο ωστόσο, καθώς πίσω του διακρινόταν ολοκάθαρα ο κύκλος της πανσελήνου! Κάποιος με γνώσεις αστρονομίας, σήμερα το πρωί θα μπορούσε να διακρίνει πολλούς αστερισμούς, χωρίς να χρειάζεται να καταφύγει στην ύπαιθρο!
   Έμοιαζε χάρτινο σήμερα το φεγγαράκι σαν αυτό στο τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι και σε στίχους του Νίκου Γκάτσου, που το τραγουδούσε και το κοριτσάκι μου, όταν ήταν μικρό και πήγαινε στο ωδείο για πιάνο κλπ ονείρατα της μαμάς της που ένα ένα τα εγκατέλειψε για να ακολουθήσει τα δικά της όνειρα. 

16 Οκτωβρίου 2015

Ο λιποτάκτης (Boris Vian)



"Κύριε Πρόεδρε, δεν θέλω να πάω στον πόλεμο, να σκοτώσω αθώους ανθρώπους, δεν θέλω να σ' ενοχλήσω, όμως πήρα την απόφασή μου, θα λιποτακτήσω... 
Από τότε που γεννήθηκα, είδα τον πατέρα μου να πεθαίνει, είδα τ' αδέρφια μου να φεύγουν, είδα τα παιδιά μου να κλαίνε, είδα τη μάνα μου στον τάφο να περιγελά τις βόμβες και τα σκουλήκια, κι όταν ήμουνα στη φυλακή μου πήραν τη γυναίκα, μου πήραν την ψυχή...
Θα γυρίζω στους δρόμους της Γαλλίας, από τη Βρετάνη μέχρι την Προβηγκία, και θα λέω στους ανθρώπους να μην υπακούσουν, να μην πάνε στον πόλεμο, να μη φύγουν, κι αν με κυνηγήσετε, πείτε στους άντρες σας πως δεν κρατώ όπλο..."



Περίπου αυτά λέει στο εμβληματικό, βαθιά αντιπολεμικό τραγούδι του ο Μπόρις Βιάν, ο Γάλλος συγγραφέας, ποιητής, μουσικός και μηχανικός στο επάγγελμα, που έφυγε πολύ νέος, μόλις 39 χρονών  (1920-1959). Πρόκειται για το τραγούδι με τίτλο "Le déserteur", ο λιποτάκτης.

Πηγή: http://katerinatoraki.blogspot.gr/2015/10/blog-post.html

05 Σεπτεμβρίου 2014

Μελαγχολία του Σεπτέμβρη.......


Μελαγχολία του Σεπτέμβρη...λέει το παλιό ιταλικό τραγούδι που ερμηνεύει ο Peppino di Capri! Θα έλεγα όμως ότι η μελαγχολία για το τέλος της καλοκαιρινής ξεγνοιασιάς και την αρχή του φθινοπώρου θα μπορούσε να μετατεθεί για τον Οκτώβριο, τότε που ο καιρός ψυχραίνει περισσότερο και η διάρκεια της μέρας μικραίνει κι άλλο. Εξάλλου μάλλον χρειάζεται μεγαλύτερο διάστημα για να ξεθωριάσουν οι γλυκές μνήμες του καλοκαιριού, οι όμορφες στιγμές με την οικογένεια ή με την παρέα, οι καλοκαιρινοί έρωτες...!

Μελαγχολία του Σεπτέμβρη...και οι πρώτες του μέρες μας προέκυψαν βροχερές, με συχνά μπουρίνια, πλημμυρισμένους δρόμους και οικήματα....Όμως τι φταίει ο έρμος ο Σεπτέμβρης για τα φραγμένα φρεάτια, τις κακοτεχνίες και την έλλειψη υποδομών; Αυτά να τα αποδώσουμε τω Καίσαρι, στις αρμόδιες αρχές και υπηρεσίες που ανάξια υπηρετούν τους πολίτες, ψευδώς ορκίζονται όταν αναλαμβάνουν το αξίωμα τους (μια που πολύς λόγος έγινε τελευταία για τον θρησκευτικό και πολιτικό όρκο), που υποτιμούν τους εαυτούς τους και εμάς ή καλύτερα υποτιμούν οπωσδήποτε εμάς τους πολίτες και περί άλλων μεριμνούν σ' ότι αφορά τους εαυτούς τους.