Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Η τέχνη της ζωγραφικής. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Η τέχνη της ζωγραφικής. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

19 Αυγούστου 2022

"Υπνάκος", πoίημα γραμμένο στις 17 Αυγούστου 2022. Ο πίνακας "Siesta" του Orazio Orazi (Camerino 1848 - 1912) είναι η αφορμή

 


Ανάπαυλα για λίγο μόνο, μια σταλιά.

Μα τ' αεράκι χάιδευε γλυκά

χουρχούριζε το γατί στην αγκαλιά

κελάηδαγαν πουλάκια σ' άλλη πράσινη φωλιά

ήρθε ο Ύπνος και της φίλησε τα βλέφαρα απαλά

χάθηκε σ' ένα ονειροσύννεφο ψηλά.

Σαν το αυτί της να άκουσε πατήματα βαμβακωτά

Σαν να τον είδε τρυφερά να την κοιτά

Σαν να της σκέπασε τα πόδια για ζεστασιά

Σαν να μην έφαγε, περίμενε υπομονετικά

Σαν να 'ταν η ζωή τους της αγάπης καταφυγιά.


Ματίνα Γκούτζιου


17 Αυγούστου 2022

Ποίημα που ονόμασα "Βιτρό σε δυτικό ναό" γραμμένο στις 17 Αυγούστου 2022. Εμπνευσμένο από τον πίνακα του Τάκη Χάτσιου, Έργο αρ. 376 (2021).

 


Υπό την σκέπη φωτοδόχου βιτρό ρόδακα και παραθύρων 
σε δυτικούς ναούς με οξυκόρυφες αψίδες μετά σταυροθολίων
σε μέγεθος και πλούτο περιδεών και μεγαλοπρεπών
πολλές φορές με κάμερες στηθήκαμε κάπως ανασφαλείς
ότι μπροστά σε ιερά, σε όργανα εκκλησιαστικά,
σε αγιασμένα λείψανα κι αγιασμένα πολεμοχαρή σπαθιά,
σε κάποιο ξύλο απ' τα άμετρα ενός μαρτυρικού Γολγοθά,
σε εσθήτες, δόντια, κνήμες, δάχτυλα, τραπεζομάντηλα...όλα ιερά.
Λίγες φορές σε κάποιο στασίδι ξαποστάσαμε 
κι είχαμε πάντα τη λεπτότητα στη συμπεριφορά
αθόρυβα ωσάν αερικά ή σαν σκιές αγίων 
να κυκλοφορούμε σε κλίτη, κρύπτες, τάφους, παρεκκλήσια 
βλέποντας πρόσωπα γονατιστά να έχουν εκδυθεί τα εγκόσμια
και να προσεύχονται προσηλωμένα ντυμένα την ταπείνωση. Σκυφτά.
Θερμά να ικετεύουνε για κάποιο πρόσωπο ή δίκαιο πόθο 
ή να γλιτώσουν απ' τον πόνο που τους τρώει τα σωθικά.
Άλλους σε εξομολογητήρια ή να ανάβουνε μικρά συμμετρικά κεριά.
Είναι το μέγεθος μεγάλο,  όλα χωράνε στων ναών την αγκαλιά 
έως των τουριστών τα ενσταντανέ και περιηγητικά.
Κι αυτό το φως που εισχωρεί επιβλητικά και αισθητικά μυστηριακά
μέσα απ' των  περίτεχνων βιτρό την ομορφιά 
σου ψιθυρίζει πως όλοι οι θνητοί αξίζουμε ένα θαύμα,
αθανασία να μην είναι μοναχά. 
Πιστέψτε λένε όλα των ναών τα υλικά
και ανατείνατε τας χείρας σας ψηλά.
Υπό την σκέπη φωτοδόχου ρόδακα στη δυτική πλευρά ναού, σε κράτη δυτικά 
το μόνο θαύμα που σε με ως περιηγήτρια σαρκώθηκε αληθινά,
η εικόνα εκείνου σε μια δέσμη μπλε φωτός να με γλυκοκοιτά
όμοιος με άγγελο στην κοψιά
σαν σε εικονίτσα παιδική που μοίραζαν στα κατηχητικά
και τόσο στην καρδιά μου τότες μίλαγε που μέσα σε βιβλία
ή πορτοφόλια εφύλαγα προσεκτικά.
Τώρα τον άγγελο μου τον φυλάω στην καρδιά
κι είν΄τα φτερά του το λιμάνι για κάθε της ζωής κακοτοπιά.

Ματίνα Γκούτζιου


16 Αυγούστου 2022

Ποίημα 1ο εμπνευσμένο από τον πίνακα του Τάκη Χάτσιου και τα βάσανα μου : Βουνά ( γραμμένο στις 15/8/2022)

 


https://takis-chatsios.wixsite.com/arts/2018?pgid=jzcs396y-de4783fa-bbaa-4eb2-a2ef-a311e9e9dce0


Να ανεβαίνω κάθε μέρα σε βουνών κορφές  να εξιλεωθώ

για την αναμάρτητη ζωή μου να τιμωρηθώ.

Σε αναβάσεις δύσκολες, κοπιαστικές

την ομορφιά των άγριων βουνών δεν θα κοιτώ.

Μελανοστρώματα νεφών με ιδρώτα και δάκρυα θα δημιουργώ

για να κρυφτώ, σχεδόν να εξαφανιστώ.

Και σαν σε κορυφές κι απότομες πλαγιές

με όλα πλην του ανθρώπου τα πλάσματα βρεθώ

Τότε θα βγάλω τέτοιο ουρλιαχτό

βαθύ, τραχύ, άγριο, σε διάρκεια αχρονικό

που η αντάρα μ'  κάπως θα κοπάσει στο βουνό,

μα  στις πεδιάδες και στις πόλεις θα ακουστεί

σαν ένα γάργαρο γελάκι, εντελώς χαριτωμένο και γλυκό.

Ματίνα Γκούτζιου



13 Αυγούστου 2022

Ποίημα (5ο) εμπνευσμένο από τον πίνακα της Θάλειας Φλωρά-Καραβία : Κοριτσάκι (καλοκαίρι 2022)


Θυμάμαι  των μαλλιών μου τις κολλαριστές κορδέλες, 

άσπρες, ροζ, σιέλ, καρό ...

σ' ένα χερούλι παραθύρου κρεμασμένες 

με ευαρέσκεια να κοιτώ ή να φορώ.

Θυμάμαι τα δαντελωτά βρακάκια και φουρό

σαν θερινοί σωρείτες στο σώμα μου το παιδικό.

Α, στις οικογενειακές μας επίσημες εξόδους

είχαμε πρόσωπο ατσαλάκωτο, αστραφτερό.

Κι αν με παράπονο ή και λυγμό

αντιμετωπίσαμε κάποιες  "αποκλίσεις " από το πρέπον, το κανονικό, 

είναι οικογενειακό μας μυστικό.

Ή οι κομπορρήμονες  θαρρείτε

πώς τα του οίκου είναι ένα γαλάζιο φόρεμα διάφανο παιδικό;

Ελάτε τώρα, μη βιαστείτε, για όλους μας ισχύει αυτό.

Οι επηρμένοι υποκριτές και μυστικοπαθείς συγκρατηθείτε.

Επιδεικνύετε κι εσείς κουστούμι ή φόρεμα γαλαζωπό,

μα τα του οίκου σας  δε μοιάζουν με τον πίνακα αυτό.

Για διάφανο φουστάνι οι πινελιές αποδίδουν 

όταν τις ζωγραφίζει χέρι δυνατό.


                                                                  Ματίνα Γκούτζιου


11 Αυγούστου 2022

Φάκελος με πέντε ποιήματα μου εμπνευσμένα από πίνακες της Θάλειας Φλωρά Καραβία (γραμμένα το καλοκαίρι του 2022)



Τι να κάνω; Είχα έμπνευση! Δε μου συνέβη ξανά, αλλά μπορεί να έχει συνέχεια, ποιος ξέρει; Ίσως να είναι το είδος ζωγραφικής που προτιμώ, κάπου ανάμεσα στο ρεαλισμό και στον ιμπρεσιονισμό. Νομίζω, δεν είμαι σίγουρη. Έχω δει πολλά έργα ζωγραφικής, σε πινακοθήκες (τα αγαπημένα μου μουσεία), σε βιβλία, στο φβ κ.α., αλλά η σπουδαία, παραγωγικότατη και άγνωστη μέχρι πρότινος σε μένα Θάλεια Φλωρά Καραβία με άγγιξε μέχρι οίστρου, όποιου. Για παράδειγμα δεν μου δημιουργεί έμπνευση η Τζοκόντα Μόνα Λίζα, κι ας τη θαυμάζουν όλοι.  
Από τα μέρη μας καταγόταν η Θάλεια Φλωρά, τη Σιάτιστα, αλλά έφυγε μικρή. Οι διαδρομές σταθμοί στη ζωή της, Κωνσταντινούπολη, Μόναχο, Αλεξάνδρεια, Αθήνα. Στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου δημιούργησε δικιά της σχολή ζωγραφικής κι αργότερα στους Βαλκανικούς πολέμους υπήρξε ανταποκρίτρια εφημερίδας, σκιτσάροντας στιγμές του. Δούλεψε με διάφορες τεχνοτροπίες και υλικά και τα έργα της είναι χιλιάδες. Κάποτε, όταν βρέθηκε στα Γιάννενα μετά του εκδότη εφημερίδας συζύγου της, ο Εσάτ Πασάς είπε γι' αυτήν: ένα τσιγάρο εσύ (για τον σύζυγο), τρεις πίνακες εκείνη. Κάπως έτσι. Έζησε από το 1871 ως το 1960. Για περισσότερες πληροφορίες και εικόνες πινάκων της στο γκούγκλη, παιδιά.

https://matinaal.blogspot.com/2022/08/682022_7.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/08/blog-post_8.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/08/blog-post_93.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/08/blog-post_17.html

https://matinaal.blogspot.com/2022/08/2022_13.html

Ποίματα της Ματίνας Γκούτζιου

10 Αυγούστου 2022

Ποίημα 4ο με αφορμή τον πίνακα "Γυναίκα με κόκκινο καπέλο" της Θάλειας Φλωρά Καραβία (γραμμένο το καλοκαίρι του 2022)


Στο κάστρο της Φολέγανδρου

ένα κόκκινο ψάθινο καπέλο

των εικοσιοκτώ ευρώ σε κόστος

πολύ επιθύμησα

Το φόρεσα

τρελά μου πήγαινε

μα ουδέποτε ηγοράσθη.

Επόμενες εκδρομές σκεφτόμουνα

μ' αέρα στα μαλλιά μου, στα πανιά μου

μα καβούρια στα θυλάκιά μου.

Πάρτο, μου είπε, σιγά τα λεφτά.

Μα εγώ παράκουσα

ήλπιζα πως κι αλλού θα βρω παρόμοια

κόκκινη προς το κεραμιδί ψάθινη ομορφιά.

Ως τώρα πουθενά

μόνο στον πίνακα της Θάλειας Φλωρά.


Ματίνα Γκούτζιου

08 Αυγούστου 2022

Ποίημα 3ο εμπνευσμένο από τον πίνακα της Θάλειας Φλωρά Καραβία : Κοπέλα με μακριά πλεξούδα (γραμμένο το καλοκαίρι του 2022)

 


Και νεκρούς ανασταίνει!

Πόσους χυμούς χρωματικούς έστυψε η Φλωρά;

Κοπέλα με μακριά πλεξούδα, λέει.

Δε λέω, είναι και τα μαλλιά

μα αυτό το διάφανο φουστάνι-νυχτικιά

δαγκώνω γλώσσα, ας μη μιλήσω ανοιχτά.

Δεν είναι ώρα που ξύπνησε ετούτη η πληθωρική θεά

ύστερα από ανομολόγητη βραδιά

ηδονικό κορμί, ηδονική ματιά

μπράτσα γερά, στήθια μεστά,

πόδια που η φαντασία σου βλέπει καλλίγραμμα και στιβαρά

κι όλος ο γυναικείος αισθησιασμός στο πρόσωπό της αντανακλά

γαϊτανοφρύδα, ροδομάγουλη με χείλη κερασιά

εκπέμπει φως, αυτή φωτίζει των φυτών την ομορφιά

η φύση εμπρός της ωχριά συμπληρωματικά.

Να 'μουν το δέντρο που ακουμπάς

χορτάρι στο πασούμι

βλαστάρι που μέσα από το νυχτικό κοιτά,

μηλίτσα στην αυλή σου και λοιπά,

όταν σε έπλασε ο Θεός είχε κέφια πολλά.

Της γονιμότητας κορμί, Κυβέλη, Ρέα, Αφροδίτη, Ίσιδα, Αστάρτη ...

ας δώσει ο καθένας σας το όνομα που προτιμά.

Ω γυναίκα!

Κάθε περιγραφή μπροστά στις πινελιές μια ρίμα απλά,

μα η φαντασία μας μπροστά στον πίνακα

πλάθει όνειρα τρελά.


Ματίνα Γκούτζιου


Ποίημα 2ο εμπνευσμένο από τον πίνακα της Θάλειας Φλωρά Καραβία : "Κορίστσι στην ακρογιαλιά" (γραμμένο το καλοκαίρι του 2022)

 


Κατέβηκε ο ήλιος από ψηλά

κάθισε στην ακρογιαλιά

έλαμψε ο τόπος από ομορφιά!

Ζήλεψε η θάλασσα η μαγεύτρα την κοριτσίστικη ομορφιά, 

ερυτίδωσε ελαφρά κι έστειλε ένα κυματάκι, 

έβρεξε το κοριτσάκι που χαμογέλασε γλυκά.

Του ήλιου σκίασε η καρδιά

και ξανανέβηκε ψηλά

είχε και πιο σοβαρή δουλειά.

Φώτισε από ψηλά τόσο τα ξανθά σγουρά μαλλιά

και το άσπρο φουστανάκι

που μπερδεύτηκε ακόμα κι η Θάλεια Φλωρά

αν τον ήλιο εζωγράφιζε ή το κοριτσάκι στην ακρογιαλιά.


Ματίνα Γκούτζιου



07 Αυγούστου 2022

Ποίημα 1ο εμπνευσμένο από πίνακα της Θάλειας Φλωρά Καραβία. "Στον κήπο" το βάφτισα (γραμμένο το καλοκαίρι του 2022)


Πόσο θα 'θελα ένα τέτοιο κήπο!

Να κάθομαι άπραγη να χαλαρώνω

Να μην τρέχω σε δουλειά

να μην πληκτρολογώ,

καθώς ο πίνακας που βλέπετε είναι ρετρό.

Νά' μουνα λέει αυτή η αριστοκράτισσα κυρά

ομορφοχτενισμένη, λευκοντυμένη

το βιβλίο μου να μελετώ

τα αρώματα των λουλουδιών να οσφραίνομαι

πίσω από τη μάντρα της αυλής
 
τους ήχους του περιβολιού να ευφραίνομαι
 
ή να ρεμβάζω. Να πίνω ταυτοχρόνως

τη δροσιά του ή κατιτίς δροσιστικό!

Κι αν στη ματιά μου κάτι μελαγχολικό

μάλλον φευγαλέο, αριστοκράτισσα εγώ δεν θα σας πω

και της ψυχής το μάνταλο για με κρατώ.

Αλλά μάλλον, σπουδαία Θάλεια Φλωρά-Καραβία (εκ Σιατίστης παρακαλώ), 

ονειροπολώ!


Ματίνα Γκούτζιου

18 Ιουλίου 2022

Τάκης Χάτσιος



Τον αγαπώ με την έννοια της εκτίμησης. Πάντα τον συμπαθούσα, από τα μαθητικά χρόνια του δημοτικού σχολείου - ήμασταν συμμαθητές - κι αργότερα ως νέο και φοιτητή, χωρίς να κάνουμε παρέα, από μακριά, για μένα ο Τάκης ήταν πάντα ένα καλό και ήσυχο παιδί. Μορφωμένος, ευγενικός, σύζυγος της Νίνας - συνάδελφος φιλόλογος - άλλο καλό και όμορφο κορίτσι και βέβαια ένα ωραίο ζευγάρι στα μάτια τα δικά μου. Είμαι βέβαιη, αν και ξεκινάω αντίστροφα, ότι κάποια από τα συγχαρητήρια για όσα σπουδαία κατάφερε ο Τάκης ανήκουν και στη γυναίκα του, τη Νίνα.

Αλλά πότε και ποια σπουδαία κατάφερε ο Τάκης; Χαμπάρι δεν είχα για πολλά χρόνια, γιατί γνωρίζαμε ο ένας τον άλλο, μπορεί να χαιρετιόμασταν στο δρόμο, αν συναντιόμασταν, αλλά μάλλον αμφότεροι δεν κυκλοφορούσαμε πολύ. Ο Τάκης, υποθέτω, γιατί έχει αφιερωθεί στην οικογένεια και στην τέχνη.
Και πόσο καλά έκανες, Τάκη, για να έχουμε σήμερα τη χαρά και την τύχη να βλέπουμε τα άλματα που έκανες στο χώρο της τέχνης που κινείσαι και να θαυμάζουμε τα έργα σου και τον δημιουργό τους.

Φηφιακή ζωγραφική, σαν να λέμε (προς το παρόν) ανιδιοτελής προσφορά και αγάπη για την τέχνη σαν αυτή της μάνας ή του πατέρα για το παιδί του, χωρίς ανταλλάγματα, τουλάχιστον ανάλογα με το μέγεθος της προσφοράς.
"Τι προσδοκάς για το μέλλον, Τάκη;" τον ρώτησα, έχοντας στο μυαλό μου την καλλιτεχνική του φύση.
"Το θάνατο." μου απάντησε, αστειευόμενος ή συνοπτικά διαλογιζόμενος.
"Ε, ρε  Τάκη, αυτό ισχύει για όλους, αλλά μ'κροί είμαστε ακόμα."

Ωστόσο, λογικά, η ζωγραφική στο μέλλον θα είναι ψηφιακή. Μπορεί τα παιδιά μας να διακοσμούν τους τοίχους των σπιτιών τους με απλές ή περίτεχνες ηλεκτρονικές κορνίζες και ο δημιουργός ζωγράφος και πάροχος της ψηφιακής εικόνας να αμείβεται για το έργο του, ελπίζω όχι με τον υπερεκτιμημένο και παράλογο τρόπο που γίνεται σήμερα με κάποιους ζωγράφους και τους πίνακες τους. Πρωτοποριακός καλλιτέχνης, πρωτοποριακά έργα, αριστουργήματα για τη δική μου αισθητική.

Κάθε έργο σου, Τάκη, με ταξίδεψε, μου δημιούργησε συνειρμούς και αναφορές σε πράγματα αγαπημένα ή οικεία, μορφές, υφές, χρώματα, σκιές, μονοκοντυλιές, σχήματα, φτιαγμένα ή τοποθετημένα εκεί που πρέπει με την ακρίβεια χιλιοστού, έτσι ώστε το αφηρημένο και αφαιρετικό να αποκτούν μορφή και ερμηνεία στο μυαλό του καθένα από μας.

Ένιωσα κι εγώ συγκίνηση κάποιες στιγμές. Μπορεί να συντέλεσε (πολύ λίγο) και η υπέροχη μουσική υπόκρουση. Ποιότητα και υψηλή τέχνη πάει να πει ανάταση ψυχής. Πώς να μη φύγουν συγκινημένοι από τα εγκαίνια της έκθεσης οι άνθρωποι που είχαν την τύχη να παρευρεθούν. Χάτσιος και Δημόπουλος τους εκστασιάσατε. Ο μπαμπάς μου, που ήταν και καλός ψάλτης στον Αη Γιώρ' έλεγε:
 " Έψαλα ένα χερουβικό σήμερα, Αρτεμισούλα, τις έκανα όλες τις χήρες κι έκλαψαν" Αυτά κι εσείς!

"Ούτε κατάλαβα πώς έφυγε ο Βασίλης  μετά το πέρας της εκδήλωσης " μου είπες.  Ένας είναι ο Μέγας Βασίλειος της Κοζάνης που προφανώς δεν άντεξε τη συγκίνηση της μυσταγωγίας.

Τι να σας κάνουμε εσάς τους σπουδαίους καλλιτέχνες και δημιουργούς της Κόζιανης (δεν είναι του παρόντος να αναφερθώ σε ονόματα);. Αν ζούσατε αλλού κι όχι στο αλλούφανπαρκ, θα τυχαίνατε και της αναγνώρισης που σας αρμόζει.

Εμείς αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να σας εκτιμάμε. Προς ένδειξη, Τάκη, αντί να σου φιλήσω το χέρι φεύγοντας, σου έκανα μια ζεστή αγκαλιά, για να μη νιώσεις άβολα.

Kαι σ΄ανώτερα εύχομαι!



08 Ιουλίου 2022

Μουσείο σύγχρονης τέχνης στη Στοκχόλμη (Moderna Museet)


Στα μουσεία σύγχρονης τέχνης η διάθεση γίνεται πιο χαλαρή. Τα χρώματα, τα σχήματα, οι ευφάνταστες ιδέες, η δυσκολία στην προσέγγιση και στη σύλληψη του μηνύματος που εκπέμπουν, η δική μας άγνοια σε θέματα τέχνης επιτρέπουν ακόμα και το καλαμπούρι στον μεταξύ μας σχολιασμό. Στο μυαλό μου τα έχω ως μουσεία των χρωμάτων, της χαράς και της εύθυμης διάθεσης.
Το μουσείο Μοντέρνας Tέχνης της Στοκχόλμης (από τα καλύτερα της Ευρώπης μας είπαν) βρίσκεται στο νησάκι των τεχνών, το Skeppsholmen. Ενώνεται κι αυτό με γέφυρες με τα άλλα νησιά που αποτελούν το κέντρο της πόλης, αλλά είναι ιδιαίτερα ήσυχο νησάκι. Περνώντας μια γέφυρα είναι σαν να βρίσκεσαι στην εξοχή. Το πάρκο έξω από το Μουσείο σε προϊδεάζει με τα πολύχρωμα γλυπτά του, ενώ το ίδιο το κτίριο, ένα ισόγειο, μακρύ, ευρύχωρο, απλωμένο, λιτό και φωτεινό κτίσμα, σε κάνει να νιώθεις ζεστά και οικεία σαν να μπαίνεις στην πολυτελή μινιμαλιστική βίλα του Σουηδού φίλου σου. Η θέα από το εστιατόριο του Μουσείου είναι εκπληκτική (οι τιμές δε γνωρίζω)! Βλέπει προς τη μαρίνα του συγκεκριμένου νησιού, όπου εκατοντάδες κότερα, ιστιοφόρα, πλοιάρια-κατοικίες. Οι ιδιοκτήτες τους στα καταστρώματα, καλοκαίρι καιρός, συχνά τρωγοπίνουν κουβεντιάζοντας! Βλέπεις από κει και το νησάκι Djurgarden, τα κατάρτια του Vasa Museum και περίτεχνες επιστέψεις δημόσιων κτιρίων και ναών. Ευφορία ψυχής!
Τα έργα στο μουσείο ενδιαφέροντα, ασχέτως του επιπέδου της φιλοτεχνίας μας. Πολλά απ' αυτά Σκανδιναβών καλλιτεχνών, αλλά και έργα των Picasso, Modigliani, Andy Warhol, Matisse, Miro, Giacomo Balla ... έργα φωτογράφων. γλυπτά, κατασκευές.
Ανάμεσα στις αίθουσες έκθεσης των έργων υπάρχουν βιβλιοθήκες με υλικό για τους καλλιτέχνες και την τέχνη, υπάρχει μεγάλη άπλα στους χώρους, αίθουσες προβολών σύγχρονης τεχνογνωσίας, τέλεια όλα και πραγματικά αξίζει κανείς να το επισκεφτεί.
Υπάρχουν και όμορφα καφέ, κατάστημα πώλησης σχετικών με το μουσείο αντικειμένων, καθαρές τουαλέτες (παντού), είδος πρώτης ανάγκης για τους περιηγητές.
Αν και ζω στη χώρα του φωτός, ένα άλλο φως με συντρόφεψε σ' όλες αυτές τις διαδρομές και περιηγήσεις στις χώρες της Σκανδιναβίας, το φως του σεβασμού προς τη ζωή, τον άνθρωπο, τον πολιτισμό. Ακτινοβόλο έσω και έξω, φαντάζομαι ακόμα και στο σκοτάδι του Σκανδιναβικού χειμώνα. Είναι κι αυτό μια πρόκληση προς διαπίστωση.





02 Μαΐου 2016

Πρωτομαγιά των χρόνων της αθωότητας

Λουκάς Γεραλής - Πρωτομαγιά

Τον πιάναμε το Μάη στις γύρω εξοχές της πόλης μου, όταν ήμουν παιδί, με γονείς, θείους-ες και ξαδέρφια. Στρώναμε κάτω κουβέρτες ή κουρελούδες, πάνω στις οποίες τρώγαμε κιόλας. Δεν παίρναμε μαζί μας ψησταριές, γιατί δεν είχαμε αυτοκίνητο, εξάλλου οι εξοχές βρίσκονταν πολύ κοντά κι όλοι κουβαλούσαμε κάτι. Σε καλάθια τα τρόφιμα, στο χέρι τα στρωσίδια κλπ. Τα φαγητά ήταν μαγειρεμένα από το σπίτι και την τιμητική τους είχαν οι κεφτέδες (στην Κοζάνη είναι θηλυκού γένους), οι πίτες, τα κιχιά, σαλάτες της εποχής, τυρί και φυσικά το παραδοσιακό ρυζόγαλο. 

Τρελαινόμασταν στο παιχνίδι, δέναμε σχοινιά σε δυο αντικριστά δέντρα και κατασκευάζαμε αιώρες με στρωσίδι κουβέρτες ή κιλίμια, ή δέναμε τις κούνιες κατακόρυφα από κάποιο κλαδί, βάζαμε πάνω μια διπλωμένη κουρελού για να μην μας κόβει τον πισινό μας το σχοινί και φτάναμε όσο πιο ψηλά γινόταν, πιάναμε χελώνες και τις βάζαμε να κατουρήσουν (κακό αυτό), κυλιόμασταν στα χώματα, ματώναμε τα γόνατα μας, μαζεύαμε λουλούδια και μας έπλεκαν στεφάνια χωρίς να απαθανατίζουμε τις στιγμές με φωτογραφικές μηχανές που δεν υπήρχαν. Συνήθως, γυρνούσαμε τα παιδιά ξεθεωμένα από το παιχνίδι και ξεραινόμασταν στον ύπνο πριν προλάβουμε να πλυθούμε. 

Μετά μπήκε στη ζωή μας η πρόοδος και η τεχνολογία, κι όλα αυτά έγιναν αναμνήσεις. Πρέπει να ρωτήσω το παιδί μου πώς θυμάται εκείνη τις Πρωτομαγιές των παιδικών της χρόνων για να βρούμε τις διαφορές.

02 Ιουνίου 2015

Αθωότητα (Girl At The Breakfast Table, Johann Baptist Reiter)

Girl At The Breakfast Table, Johann Baptist Reiter (1813 – 1890) 
Και με τα χρόνια το αγνό παιδικό πρόσωπο, τα μάτια που καθρεφτίζουν την καθαρότητα της ψυχής, το αβίαστο χαμόγελο μεταμορφώνονται σε μάσκα υποκρισίας!
Μπορεί κανείς να κοιτάζει αυτό το πρόσωπο και να γαληνεύει! Ή ας κοιτάζει καλύτερα το πρόσωπο του παιδιού του ή αυτού τέλος πάντων που αγαπά και τον αγαπά. Αποτοξίνωση και θεραπεία είναι κι αυτό!

31 Μαΐου 2015

Η ελπίδα σκάλωσε!

Renato Guttuso

Να μη σταματούν στα προεκλογικά μπαλκόνια οι υποσχέσεις και η φιλολαϊκή πολιτική!
Ελπίζω (ακόμα) η αριστερή κυβέρνηση που το 37% του λαού τίμησε με την ψήφο του να μην ευτελιστεί τελείως και να περισώσει την υπόσταση της από το χωνευτήρι του νεοφιλελευθερισμού που δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο διάβα του.
Είναι μεγάλη πάντως η απογοήτευση των ψηφοφόρων της μέσα σε πέντε μόνον μήνες διακυβέρνησης!

22 Μαΐου 2015

Ένα παιδί μετράει τ' άστρα



Μια μέρα κάθισε και παίδεψε το κεφάλι του. Το 'βαλε κάτω και το παίδεψε, το 'πλεξε όπως είδε να κάνουν οι γύφτοι με το καλάθι. Στο τέλος το βρήκε: Θα 'πιανε φιλία με τα βιβλία. Θα γύρευε να μάθει από κει, αυτά που του 'κρυβαν οι μεγάλοι πίσω απ' τα μουστάκια τους. Θα ' πιανε αγάπες με τις ζουγραφιές, με τα παραμύθια που λέγανε αυτοί οι μικροί χάρτινοι «παππούδες» που κάθονται στα γόνατά σου και σου λένε τις ιστορίες τους χωρίς καμώματα και παρακάλια.

Μα στο χωριό, που δούλευε παραπαίδι, δεν είχε χαρτοπουλειά. Έπρεπε, λοιπόν, να παρακαλέσει κανένα μπάρμπα απ' αυτούς που κατεβαίνανε στην πολιτεία και πουλούσανε το καλαμπόκι τους να του φέρει ένα. Και μια μέρα αυτό έγινε. Έπιασε έναν τέτοιο γερούλη, του 'βαλε στη χούφτα καναδυό μεταλλίκια και, «σε παρακαλώ», του λέει, «αν βρεις, εκεί που πας, κανένα βιβλίο που να λέει καλές ιστορίες, πάρ' το μου. Ε; Πολύ θα σε περικαλέσω, όμως...».

Έβαλε ο παππούς τα μεταλλίκια στην απαλάμη του, τα πασπάτεψε με το δάχτυλο, αναποδογύρισε ένα, για να δει τι έχει από κάτω... έστρωσε με το δάχτυλο τα μουστάκια του... και του τα 'δωσε πίσω. «Πάρ' τα», του λέει. «Αν τα χαρτιά λένε καλά παραμύθια... μου τα λες και μένα και ξεχρεώνουμε. Αν, πάλι, δε λένε, θα σου πάρω ένα αυτί. Ε;...». Το παιδί τρόμαξε. Ο γέρος τότε έβαλε τα γέλια... «Άιντε, άιντε... Σύχασε...», είπε. «Δε σου παίρνω αυτί, σου παίρνω ένα μεταλλίκι. Σύμφωνοι;».

Σε τρεις μέρες του 'φερε ένα χαρτί, λίγο πιο χοντρό απ' το βαγγέλιο, και του το 'δωσε. «Το πασπάτεψα από παντού», λέει στο παιδί. «Δε βγαίνει τίποτα. Για πάρ' το εσύ, μην 'πα και σε γνωρίζει και συνεννοηθείτε».

Το παιδί τ' άνοιξε τρέμοντας. Ήταν σαν μικρό σπιτάκι, «Ιστορία Σεβάχ του Θαλασσινού» έλεγε το ξώφυλλό του. Αυτό ήταν! Το παιδί έπεσε πάνου στο βιβλίο με τα μούτρα. Και το διάβαζε, το διάβαζε ολόκληρο το χειμώνα. Το διάβαζε και ξανά το διάβαζε και πάλι το ξαναδιάβαζε, και το 'μαθε νεράκι. Κείνος ο μπάρμπας, που του το 'χε φέρει, τ' άκουε και τρέμανε τα μουστάκια του. Όμορφο βιβλίο. Μόνο που είχε μια παραξενιά. Έλεγε την ιστορία του μονάχα σ' όποιον ήθελε.

Ώσπου να κλείσει κείνη η χρονιά, είχε καταπιεί κι άλλα καμιά δεκαριά βιβλία.