Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γιορτές- Επέτειοι. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γιορτές- Επέτειοι. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

19 Μαΐου 2016

Το κερασάκι μου

Fede Galizia

Κάθε παιδάκι παρίστανε ένα φρούτο και απήγγειλε ένα σχετικό ποιηματάκι. Το παχουλό, κόκκινο και στρογγυλοπρόσωπο αγοράκι παρίστανε το καρπούζι, το χλωμό και ψηλό κοριτσάκι τη μπανάνα, η Νικόλ, η φίλη της κόρης μου, όμορφη και ροδαλή το μήλο...και το δικό μου παιδί, λιανό και λεπτεπίλεπτο, σχεδόν εύθραυστο,  ήταν το κερασάκι! Μοναχοκόρη την έχω, οπότε έψαξα όλα τα εμπορικά παιδικών ρούχων για να της βρω ένα φουστανάκι με κερασάκια, χωρίς αποτέλεσμα. Απτόητη συνέχισα στα υφασματάδικα, για να ράψουμε τουλάχιστον ένα τέτοιο στο κερασάκι μου. Τίποτα κι εκεί, πέραν της πληροφορίας ότι στη Λάρισα τα αντίστοιχα καταστήματα έχουν μεγάλη ποικιλία υφασμάτων. Μια και δυο, λοιπόν, παίρνω τη μάνα μου (για βόλτα) και το εν αγνοία του μοντέλο, την κόρη μου, και ξεκινάμε για Λάρισα. Όπου είδα, μπήκα κι όπου δεν ήξερα, ρώτησα και πήγα, αλλά δυστυχώς τίποτα σε κερασάκι, ούτε σταμπωτό, ούτε κεντητό, ούτε αυτοκόλλητο, τίποτα! Φαίνεται πως τη χρονιά εκείνη οι σχεδιαστές υφασμάτων και παιδικών κοριτσίστικων ρούχων εξοστράκισαν από τις συλλογές τους το ανοιξιάτικο αυτό φρούτο! Από τη λώλα και υπερβολή της μάνας έμεινε το περιστατικό, να 'χουμε να διηγούμαστε και βέβαια video και φωτογραφίες από το κερασάκι επί σκηνής να απαγγέλλει το ποιηματάκι του μ' ένα ροζ φουστανάκι που όμως μπροστά είχε κοτσαρισμένο και καρφιτσωμένο ένα κεράσι από χαρτόνι, έργο των εξαιρετικών νηπιαγωγών που το παιδί μου έτυχε να έχει, όπως αντίστοιχα και όλα τα άλλα φρουτοπαιδάκια της παράστασης στα προνήπια, εν έτει 2000-2001.
Κάθε φορά, λοιπόν, που τέτοια εποχή καλωσορίζουμε τα κεράσια - "γερούς μας βρήκαν, γερούς να μας αφήσ'ν" έλεγε η γιαγιά μου την πρώτη φορά που έτρωγε κάποιο εποχικό φρούτο - ή βλέπω έναν τέτοιο πίνακα, θυμάμαι τις κερασοπεριπέτειες, τα κρεμασμένα στ' αυτιά μας κεράσια ως σκουλαρίκια στα μικράτα μας, αλλά κυρίως το μικρό κερασάκι επί σκηνής, όμορφο, ντελικάτο κι ανάλαφρο, όπως και το συγκεκριμένο φρούτο!

Λουκάς Γεραλής

02 Μαΐου 2016

Τα κόκκινα αυγά του Εμμ. Ροΐδη


Απόστολος Γεραλής
Ζητήσας πολλάκις να μάθω διατί τρώγομεν αυγά την Λαμπρήν, και διατί μόνον τότε τα θέλομεν κόκκινα και σκληρά, όχι μόνον ημείς αλλά και όλοι από τον Πόλον μέχρι του Ισημερινού οι χριστιανοί, ηναγκάσθην επί τέλους να κατατάξω την απορίαν μου μεταξύ των αλύτων. Περί τούτου τω όντι ουδέν λέγουσιν ο νόμος και οι προφήται, ουδέ καν οι Ευαγγελισταί, αν δε ερευνήση τις δέκα σοφούς, είναι βέβαιος ότι θα λάβη παρ’ αυτών άλλας τόσας διαφόρους απαντήσεις, απαραλλάκτως ως αν τους ηρώτα ποίον είναι το ιατρικόν της φθίσεως ή το άριστον των πολιτευμάτων. Κατά τινάς μεν το ωόν είναι σύμβολον της αναστάσεως, διότι καθώς συντρίβει ο νεοσσός το κέλυφος, και αναπηδά ζων εξ αυτού, ούτω και ο Ιησούς από του μνήματος την πλάκα. Κατ’ άλλους όμως οι ταύτα διδάσκοντες είναι αγράμματοι και το χειρότερον ασεβείς, τα δε πασχαλινά ημών αυγά κατάγονται κατ’ ευθείαν γραμμήν από εκείνα τα οποία οι κακότροποι Ρωμαίοι ετοποθέτουν ζέοντα υπό την μασχάλην των χριστιανών μαρτύρων, ως γίνεται ακόμη και σήμερον, αν πιστεύσωμεν τους κακόγλωσσους, εις τα υπόγεια της ημετέρας αστυνομίας. Περί τούτων όμως ουδέν θέλουσι ν’ ακούσωσιν οι Σημειολόγοι οι επιμένοντες ότι το ωόν ήτο σύμβολον της γονίμου Ίσιδος και η καθ’ ωρισμένας εορτάς αυγοφαγία έθιμον φοινικικόν μεταδοθέν εις τους εβραίους και τους έλληνας, ως μαρτυρεί ο κρόκος αυτού, όστις κατά τον Βένφεϋν (β’ 179) είναι αυτόχρημα ο Χαλδαϊκός κορκόμ.

Διατί δε βάφονται τα αυγά κόκκινα, τούτο εξηγούσαν οι Ραβίνοι διδάσκοντες ότι, κατά τον Μωσαϊκόν νόμον, όχι μόνον όλα τα τρωγόμενα την ημέραν του Πάσχα, αλλά και αυτοί οι τοίχοι των οικιών πρέπει να κοκκινίζωνται με το αίμα του σφαζομένου αρνίου, προς εξιλέωσιν του Αγγέλου της καταστροφής. Κατά τον Αίλιον όμως Λαμπίδιον οι Ραβίνοι δεν ηξεύρουν τι λέγουσι, τα δε πρώτα ερυθρά αυγά δεν εβάφησαν, αλλ’ εγεννήθησαν κόκκινα από τας αυτοκρατορικάς όρνιθας την ημέραν της γεννήσεως του Αλεξάνδρου Σεύκρου, ως χαρμόσυνος οιωνός της μελλούσης φιλίας του προς τους χριστιανούς.

Πολύ όμως διάφορος είναι η εξήγησις του Πηδαλίου, του διδάσκοντος ημάς ότι: «Όταν οι Εβραίοι είπον: Το αίμα αυτού εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών, εκοκκίνησαν όλα τα πράγματα όπου είχαν εις τας οικίας των, ακολούθως δε και τα αυγά, όθεν και οι Χριστιανοί εις ενθύμησιν του θαύματος, κοκκινίζομεν τα αυγά εν τη αναστάσει» (Πηδάλ., Λειψ. 1800, σελ. 204). Τας πλείστας άλλας της απορίας ταύτης λύσεις δεν έχω προχείρους εις την μνήμην μου, πλην μόνης της του Πανοσιωτάτου Εξάρχου του Αγίου Τάφου εν Βλαχία Ναθαναήλ, όστις, ερωτηθείς εν πασχαλινώ συμποσίω περί των κοκκίνων αυγών, μοι απήντησεν: «Τρώγε και μη ερεύνα».


Ακρόπολις Πασχαλινή 24.4.1888

via sarantakos.wordpress

Πρωτομαγιά των χρόνων της αθωότητας

Λουκάς Γεραλής - Πρωτομαγιά

Τον πιάναμε το Μάη στις γύρω εξοχές της πόλης μου, όταν ήμουν παιδί, με γονείς, θείους-ες και ξαδέρφια. Στρώναμε κάτω κουβέρτες ή κουρελούδες, πάνω στις οποίες τρώγαμε κιόλας. Δεν παίρναμε μαζί μας ψησταριές, γιατί δεν είχαμε αυτοκίνητο, εξάλλου οι εξοχές βρίσκονταν πολύ κοντά κι όλοι κουβαλούσαμε κάτι. Σε καλάθια τα τρόφιμα, στο χέρι τα στρωσίδια κλπ. Τα φαγητά ήταν μαγειρεμένα από το σπίτι και την τιμητική τους είχαν οι κεφτέδες (στην Κοζάνη είναι θηλυκού γένους), οι πίτες, τα κιχιά, σαλάτες της εποχής, τυρί και φυσικά το παραδοσιακό ρυζόγαλο. 

Τρελαινόμασταν στο παιχνίδι, δέναμε σχοινιά σε δυο αντικριστά δέντρα και κατασκευάζαμε αιώρες με στρωσίδι κουβέρτες ή κιλίμια, ή δέναμε τις κούνιες κατακόρυφα από κάποιο κλαδί, βάζαμε πάνω μια διπλωμένη κουρελού για να μην μας κόβει τον πισινό μας το σχοινί και φτάναμε όσο πιο ψηλά γινόταν, πιάναμε χελώνες και τις βάζαμε να κατουρήσουν (κακό αυτό), κυλιόμασταν στα χώματα, ματώναμε τα γόνατα μας, μαζεύαμε λουλούδια και μας έπλεκαν στεφάνια χωρίς να απαθανατίζουμε τις στιγμές με φωτογραφικές μηχανές που δεν υπήρχαν. Συνήθως, γυρνούσαμε τα παιδιά ξεθεωμένα από το παιχνίδι και ξεραινόμασταν στον ύπνο πριν προλάβουμε να πλυθούμε. 

Μετά μπήκε στη ζωή μας η πρόοδος και η τεχνολογία, κι όλα αυτά έγιναν αναμνήσεις. Πρέπει να ρωτήσω το παιδί μου πώς θυμάται εκείνη τις Πρωτομαγιές των παιδικών της χρόνων για να βρούμε τις διαφορές.

03 Απριλίου 2016

Γενέθλια στο f/b



Σημαιούλες, οι φωτογραφίες που διάλεξα για να φαίνομαι όμορφη και πήραν πολλά like και η παρότρυνση να μοιραστώ αυτή τη γιορτή και χαρά για την συμπλήρωση δύο χρόνων στο μέσο αυτό με τους εκατοντάδες φίλους μου!

Συμπτωματικά τα δίχρονα μου στο f/b συμπίπτουν με τη διάθεση μου να περιορίσω την παρουσία μου και κυρίως τον χρόνο που σπαταλώ σ' αυτό.

Αραιώνοντας από το εθιστικό αυτό μέσο, διαπίστωσα ότι κάνω πιο ενδιαφέροντα πράγματα και ότι φροντίζω περισσότερο τον εαυτό μου.  Γιατί, χωρίς ευτυχώς να έχω φτάσει σε ακραίο βαθμό χρήσης, μου συνέβαινε το εξής: Έλεγα ότι σήμερα θα κάνω αυτό, το άλλο...αλλά τίποτα δεν γινόταν μόνο του και οι ώρες περνούσαν ανεκμετάλλευτες και με απραγία για όλα τα υπόλοιπα πλην της f/bεπικοινωνίας ή της f/bανάγνωσης ή της f/bκουτσομπολίασης. Κρατούσα βέβαια δίπλα μου ένα μαγικό ραβδάκι και το κουνούσα λόγου χάρη όταν ήθελα να αποτριχώσω τα πόδια μου ή να ράψω καμιά τρύπια κάλτσα του συζύγου ή να αποσώσω κάποιο βιβλίο ή να το ξεκινήσω ή ... δεκάδες άλλα πράγματα, αλλά τίποτα!

Δεν το ακυρώνω το μέσο. Εδώ μέσα υπάρχουν "φίλοι" αξιολογότατοι, που χαίρεσαι να τους διαβάζεις για την καθαρή και ορθολογική σκέψη τους, για την ευαισθησία και την ανθρωπιά τους. Ωραίες μουσικές, έξυπνα σχόλια, χιούμορ, ευγένεια ... σε μεγάλα ποσοστά! Εξαρτάται από τους ¨φίλους". Γιατί από την άλλη απορείς και για την απίστευτη βλακεία, επίσης σε μεγάλα ποσοστά! Θα τολμήσω να πω ότι, όταν οι "φίλοι" είναι σπουδαίοι, τότε το f/b μετατρέπεται σε μέσο σπουδής και μόρφωσης, αλλά από την άλλη υπάρχουν και τα βιβλία, πιο σημαντικά και απαραίτητα για να πεις ακολούθως κάτι χρήσιμο και στο φατσοβιβλίο.

Το μέτρο, λοιπόν, είναι το επιθυμητό! Κι εγώ το προσπαθώ. Στο μεταξύ ο περιορισμός της χρήσης μου επέτρεψε να παρακολουθήσω ένα τμήμα Αγγλικών και ετοιμάζομαι για εξετάσεις. Τώρα δε που άνοιξε κι ο καιρός, δεν έχω πια καμιά δικαιολογία να μην ασκούμαι. Περπάτημα, ποδηλασία στη φύση...πόσα όμορφα και χρήσιμα έξω από την εικονική κοινωνική δικτύωση!

Αυτό με τα βαράκια και το σφίξιμο στα μπράτσα με στενοχωρεί κάπως, γιατί δεν προλαβαίνω, να πάρει!

19 Οκτωβρίου 2015

Κατοχή και απελευθέρωση - Eννιά ταινίες για την κατοχή και την απελευθέρωση της Αθήνας από το Γερμανικό ζυγό


Γνωρίζουν οι περισσότεροι Έλληνες ότι η Αθήνα απελευθερώθηκε από τον Γερμανικό ζυγό στις 12 Οκτωβρίου του 1944; Μάλλον όχι. Πολύτιμο υλικό για την κατοχική Αθήνα μπορεί να βρει κανείς στην πραγματικά υποδειγματική ιστοσελίδα 12 Οκτώβρη: H Αθήνα ελεύθερη που περιέχει από χρονολόγιο της απελευθέρωσης μέχρι διαδραστικό χάρτη με τα στέκια της Κατοχής.

Επίσης στην ιστοσελίδα: Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος υπάρχει αφιέρωμα με τίτλο «Εικόνες της κατοχής και της απελευθέρωσης». Πρόκειται για εννέα ταινίες μυθοπλασίας (από το 1946 ως το 1970) που εστιάζουν στις χρονικές περιόδους της Κατοχής και της Απελευθέρωσης με επίκεντρο την Αθήνα, κι όχι μόνο. Κάποιες όπως το «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» είναι από τις πιο γνωστές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ άλλες όπως το «Μπλόκο», είναι σχεδόν άγνωστες.

Αδούλωτοι σκλάβοι (1946) του Βίωνα Παπαμιχάλη




Ένα διπλό σημαντικό ντεμπούτο: H Έλλη Λαμπέτη στην πρώτη κινηματογραφική της ερμηνεία, και το πρώτο κινηματογραφικό soundtrack του Μάνου Χατζιδάκι. Στην Αθήνα, παραμονές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, μια παρέα νέων σχεδιάζει να ανεβάσει το Όνειρο θερινής νυκτός του Σαίξπηρ. Η έκρηξη όμως του πολέμου ανατρέπει τα πάντα. Την ταινία, η οποία αποτελεί και την πρώτη ελληνική ταινία με θέμα την αντίσταση, ξεκίνησε να σκηνοθετεί ο Μάριος Πλωρίτης. Υπό το φόβο της αποτυχίας σύντομα την εγκατέλειψε και την ολοκλήρωσε ο σκηνοθέτης και επίσης κριτικός κινημ/φου Βίων Παπαμιχάλης, στον οποίον και καταχωρήθηκε, δίχως να λάβει τελικά εξαιρετικές κριτικές.

15 Οκτωβρίου 2015

Γιατί γιορτάζουμε την είσοδο στον Β΄παγκόσμιο πόλεμο (28η Οκτωβρίου) κι όχι την απελευθέρωση από τους Γερμανούς (12η Οκτωβρίου);




12η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΚΑΙ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ (Γιώργος Αλεξάτος)


Η 12η Οκτωβρίου είναι η μέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους Γερμανούς κατακτητές.

Προκύπτει βέβαια το ερώτημα, γιατί στη χώρα μας έχει ανακηρυχθεί εθνική γιορτή η επέτειος της εισόδου της Ελλάδας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η 28η Οκτωβρίου, και όχι η 12η Οκτωβρίου, που συμβολικά θα μπορούσε να θεωρηθεί η μέρα της εξόδου απ' αυτόν, όπως εξάλλου συμβαίνει στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που είχαν κατακτηθεί από τον φασιστικό Άξονα και στις οποίες γιορτάζεται η μέρα της απελευθέρωσής τους.

Πολύ συχνά ακούμε και διαβάζουμε ότι η καθιέρωση της 28ης Οκτωβρίου έγινε από το μεταπολεμικό καθεστώς για να συνδεθεί με το "ΟΧΙ" του δικτάτορα Μεταξά, ενώ αν είχε καθιερωθεί η 12η Οκτωβρίου αναγκαστικά θα έπρεπε να γίνεται αναφορά στους αγώνες της Εθνικής Αντίστασης, κορμό της οποίας αποτέλεσε το ΕΑΜ.

Χωρίς να αμφιβάλλω για τις σκοπιμότητες του μεταπολεμικού καθεστώτος, επισημαίνω ότι η 28η Οκτωβρίου γιορτάστηκε για πρώτη φορά ήδη το 1941 στην κατεχόμενη Αθήνα, με διαδήλωση που οργάνωσαν οι κομμουνιστές φοιτητές και διαλύθηκε από τους Ιταλούς. Γιορταζόταν και τα επόμενα χρόνια της Κατοχής, με πρωτοβουλία του ΕΑΜ, και συνήθως ο γιορτασμός της συνοδευόταν από συγκρούσεις με τους κατακτητές.

Η αναγνώρισή της ως εθνικής επετείου από το ΕΑΜικό κίνημα σχετίζεται με την αντίσταση του ελληνικού λαού στην επίθεση της φασιστικής Ιταλίας και την απώθηση των εισβολέων έξω από το ελληνικό έδαφος, που υπήρξε και η πρώτη νίκη ενός λαού στον πόλεμο κατά του φασιστικού Άξονα. Το κίνημα της Εθνικής Αντίστασης εμφανίστηκε, άλλωστε, ως συνέχεια αυτού του αγώνα, αναφερόμενο στο "ΟΧΙ" που είπε και συνέχισε να λέει και κατά την Κατοχή, ο λαός.

Δεν είναι τυχαίο το ότι για συμβολικούς λόγους η 28η Οκτωβρίου 1946 επιλέχθηκε ως η μέρα ανακοίνωσης της συγκρότησης του Αρχηγείου του αντάρτικου στρατού που δυο μήνες μετά θα ονομαζόταν Δημοκρατικός Στρατός της Ελλάδας (ΔΣΕ).

Αν η 12η Οκτωβρίου "δεν βόλευε" το καθεστώς, το ίδιο ισχύει και για την Αριστερά. Η ανακήρυξή της σε εθνική γιορτή θα θύμιζε τους όρους υπό τους οποίους πραγματοποιήθηκε η Απελευθέρωση, μετά από τις συμφωνίες Λιβάνου και Καζέρτας. Επιπλέον, η Αριστερά έλεγε πάντα πως ο ένοπλος αγώνας δεν σταμάτησε στις 12 Οκτωβρίου 1944. Συνεχίστηκε τον Δεκέμβρη και έληξε -προσωρινά- με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, τον Φεβρουάριο 1945, για να ξαναρχίσει με το νέο αντάρτικο του ΔΣΕ.

15 Αυγούστου 2015

Χρόνια πολλά στις "Μαρίες" των σπιτιών!


Το γιορτάσαμε κι εμείς οι οικο-Δέσποινες ή οι Μαρίες του σπιτιού, των πιάτων, του σίδερου, του ξεσκονίσματος...οι συγγενείς της Παναγιωταρά, αλλά ουδόλως Μαρίες της Σιωπής, το Δεκαπενταύγουστο! Μεγάλη γιορτή, Παναγία μου, εκτός κι αν έχεις φιλοξενούμενους! Χρόνια μας πολλά, ολίγον μπακιά, ήτοι ετεροχρονισμένα, αλλά από σήμερα τα κεφάλια μέσα και πάλι, τέρμα οι γιορτές κι οι σκόλες!

10 Μαΐου 2015

Μάνα,μητέρα,μαμά!!!

Σταμάτης Κραουνάκης - Λίνα Νικολακοπούλου - ΤάνιαΤσανακλίδου : Μαμά γερνάω


ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ

Κική Δημουλά

Το μικρό μου παιδί
σοβαρή αταξία έκανε πάλι.
Στο πεζούλι του σύμπαντος σκαρφάλωσε,
σκούντησε με το χέρι του
το κρεμασμένο
στον τοίχο τ’ ουρανού
κόκκινο πιάτο,
κι έχυσε όλο το φως επάνω του.
Ο Θεός απόρησε
που είδε τον ήλιο
ντυμένο ρούχα παιδικά
να κατεβαίνει τρέχοντας
της φαντασίας μου τη σκάλα
Και να έρχεται σε μένα.
κι εγώ κάθομαι τώρα
και μαλώνω αυστηρά
το μικρό μου παιδί,
ενώ κλέβω κρυφά
τον χυμένο επάνω του ήλιο.

09 Μαΐου 2015

9 Μαΐου 1945, η μεγάλη μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών.

Μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, επέτειος της άνευ όρων συνθηκολόγησης της ναζιστικής Γερμανίας, στις 9 Μαΐου 1945, όταν κάμφθηκε και η τελευταία αντίσταση των ναζί και ο Κόκκινος Στρατός κυριάρχησε πλήρως στο κατειλημμένο Βερολίνο.

01 Μαΐου 2015

Η Πρωτομαγιά ως σύμβολο των κοινωνικών αγώνων


Το video δημιουργήθηκε και αναρτήθηκε από το χρήστη: Ματίνα Γκούτζιου

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ

Οι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες της Πρωτομαγιάς αποτέλεσαν διαχρονικά πηγή έμπνευσης για τους ποιητές μας. Ο πρώτος νεκρός στις 9 του Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη ήταν ο 25χρονος αυτοκινητιστής Τάσος Τούσης από το Ασβεστοχώρι που συμμετείχε στην παλλαϊκή απεργία των Θεσσαλονικιών εργατών. Η τότε νεοδιορισμένη κυβέρνηση Μεταξά διέταξε τη χωροφυλακή να πατάξει με κάθε μέσο τους διαδηλωτές με αποτέλεσμα τον θάνατο 12 εργατών μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Μάη. Από το φωτορεπορτάζ της εποχής προέκυψε η φωτογραφία της μάνας του Τάσου Τούση που θρηνεί τον νεκρό της γιο καταμεσής του δρόμου.

Αυτή την εικόνα είδε ο Γιάννης Ρίτσος και μας έδωσε αμέσως μετά το περιστατικό, την ποιητική του συλλογή «Επιτάφιος». Η φωτογραφία έκανε τον γύρο της υφηλίου κάνοντας τους ξένους να παραλληλίζουν τον λαϊκό αγώνα στη Θεσσαλονίκη με τα γεγονότα στην Ισπανία του Φράνκο. Το βιβλίο του Ρίτσου λίγο έλειψε να γίνει μπεστ σέλερ, πράγμα σπάνιο για ποιητικές συλλογές, γι’ αυτό η κυβέρνηση Μεταξά το καίει για παραδειγματισμό το 1938 μπροστά στους στύλους του Ολυμπίου Διός.


Ο Γιάννης Ρίτσος καταφέρνει να το επανεκδώσει το 1958 και να στείλει ένα αντίγραφό του στον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος μέσα σε μια νύχτα μελοποιεί 8 αποσπάσματά του.

Απόσπασμα από τον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου 1936



Μέρα Μαγιού μού μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω,
άνοιξη, γιε, που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω

Στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης

Και με το δάχτυλο απλωτό μου τά 'δειχνες ένα-ένa
τα όσα γλυκά, τα όσα καλά κι αχνά και ροδισμένα

Και μού ’δειχνες τη θάλασσα να φέγγει πέρα, λάδι,
και τα δεντρά και τα βουνά στο γαλανό μαγνάδι

Και τα μικρά και τα φτωχά, πουλιά, μερμήγκια, θάμνα,
κι αυτές τις διαμαντόπετρες που ίδρωνε δίπλα η στάμνα.

Μα, γιόκα μου, κι αν μού 'δειχνες τα αστέρια και τα πλάτια,
τά 'βλεπα εγώ πιο λαμπερά στα θαλασσιά σου μάτια.

Και μου ιστορούσες με φωνή γλυκιά, ζεστή κι αντρίκια
τόσα όσα μήτε του γιαλού δε φτάνουν τα χαλίκια.

Και μού 'λεες, γιε, πως όλ' αυτά τα ωραία θά 'ναι δικά μας,
και τώρα εσβήστης κ' έσβησε το φέγγος κ' η φωτιά μας.

Σύντομη αναφορά στα ιστορικά γεγονότα της «εργατικής πρωτομαγιάς»(για να μη μένουμε αστοιχείωτοι)

Η πρώτη του Μάη είναι αργία και είναι παγκοσμίως γνωστή ως «εργατική πρωτομαγιά». Λίγοι ωστόσο γνωρίζουν την ιστορία της συγκεκριμένης ημέρας. Η Πρωτομαγιά είναι ημέρα μνήμης για μία εξέγερση που έμεινε γνωστή ως «η σφαγή του Χάιμάρκετ».Την Πρωτομαγιά του 1886, τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας το 8ωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας με σύνθημα «Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο».Τουλάχιστον 400.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις απεργίες που γίνονταν σε όλη την χώρα και πάνω από 80.000 στο Σικάγο, όπου οι διαδηλώσεις κατέληξαν σε αιματοχυσία λίγες μέρες αργότερα, με την επέμβαση της αστυνομίας και των μπράβων της εργοδοσίας.Την περίοδο εκείνη το κανονιστικό πλαίσιο εργασίας στις ΗΠΑ ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι εργοδότες μπορούσαν να απασχολούν το προσωπικό τους κατά το δοκούν, ακόμη και τις Κυριακές.(Σας θυμίζει κάτι αυτό; Ας αναλογιστούμε πόσα χρόνια πίσω έχουμε γυρίσει,πόσοι αγώνες και αιματοχυσίες πήγαν χαμένοι!)


Τι γιορτάζουμε την Πρωτομαγιά και πώς καθιερώθηκε ο όρος “εργατική”