Είχα δει κάποιες εικόνες για το αλατωρυχείο πριν το ταξίδι και είχα εντυπωσιαστεί από την εικόνα των πολυελαίων και των γλυπτών που είναι φτιαγμένα από ορυκτό αλάτι. Η επίσκεψη όμως στο ορυχείο με μάγεψε. Ο επισκέπτης της Πολωνίας και ειδικότερα της Κρακοβίας (βρίσκεται σε απόσταση περίπου 15 χλμ. από αυτήν) θα χάσει ένα μοναδικό θέαμα και μουσείο, αν δεν το δει.
Εκτείνεται σε εννέα υπόγεια επίπεδα και φθάνει σε βάθος τα 327 μέτρα, με περισσότερες από 2.040 αίθουσες και 300 χλμ. στοές. Η εξόρυξη του αλατιού της Βιελίτσκα γινόταν συνεχώς από τα μεσαιωνικά χρόνια και συγκεκριμένα από το 1290 μέχρι το 1996, οπότε και εξαντλήθηκαν τα αποθέματα αλατιού στο ορυχείο.
Σήμερα λειτουργεί αποκλειστικά ως μουσείο και καλό είναι να το επισκεφτείτε νωρίς το πρωί, γιατί αργότερα οι ουρές μακραίνουν. Το εισιτήριο κοστίζει περίπου 22 € το άτομο και μετά το μοίρασμα των συσκευών ήχου για την ξενάγηση αρχίζει η κατάβαση προς τα έγκατα της γης.
Η περιήγηση στους χώρους του διαρκεί περίπου δύο έως τρεις ώρες, με συνοδεία πάντοτε ξεναγού, μέσα από αμέτρητα ξύλινα σκαλοπάτια και στοές. Το πρώτο και τελευταίο σκαλοπάτι κάθε μεγάλης ή μικρής σκάλας στο ορυχείο έχει φωσφορίζουσα σήμανση για να μην κουτρουβαλιαστούμε. Ανά τακτά διαστήματα υπάρχουν ανοίγματα με παγκάκια για όποιον κουραστεί. Η κατάβαση στον "Άδη" των αλατωρύχων δεν μου φάνηκε δύσκολη. Εξάλλου έχει χρόνια που βαρέθηκε την ασχήμια του και μεταμορφώθηκε σε μια φιλόξενη και εντυπωσιακή αγκαλιά για τους τουρίστες.
Για το ανέβασμα στην επιφάνεια της γης χρησιμοποιούνται ασανσέρ, κάτι σιδερόπλεχτες σιδερένιες κατασκευές, χωρίς φως, όμως αρκετά γρήγορες. Ασανσέρ μπορούν να χρησιμοποιήσουν και στην κατάβαση τους προς τα έγκατα της γης όσοι έχουν κινητικά ή άλλα προβλήματα.
Ολόκληρα δάση από κόκκινη ελάτη που αφθονεί στην περιοχή κόπηκαν από το μεσαίωνα μέχρι σήμερα για την στήριξη των στοών και την υποστήριξη των τοιχωμάτων του αλατωρυχείου. Πραγματικά είναι εντυπωσιακό! Χιλιάδες κορμοί δέντρων το στηρίζουν και επενδύουν τα τοιχώματα του. Με ξύλο είναι κατασκευασμένα και τα σκαλοπάτια που συνδέουν τα διάφορα επίπεδα μεταξύ τους, τα κάγκελα όπου απαιτούνται, οι τεράστιες πόρτες που κόβουν τα ρεύματα του αέρα και διαχωρίζουν τις στοές και τα ανοίγματα, όλα σε άριστη κατάσταση (πουθενά δεν είδαμε τις γνωστές σκουριασμένες σιδεριές γιαπιού ως είσοδο ή διαχωριστικό, σιδεροσωλήνες για κάγκελα ή άλλα ανεκδιήγητα).
Οι τουρίστες κατεβαίνουν μέχρι το βάθος των 130 μέτρων και στην περιήγηση τους σ' αυτό βλέπουν διάφορες αίθουσες με γλυπτά από ορυκτό αλάτι, που λάξευσαν αλατωρύχοι, αφιερώματα στη θεία δύναμη, σε αγίους, στη θρησκευτική θεματολογία, σε προσωπικότητες της Πολωνίας, σε μύθους , σε όσα τους ενθάρρυναν, παρηγορούσαν, ξόρκιζαν το κακό ή προσδιόριζαν την ταυτότητα τους. Κάποια από τα γλυπτά φιλοτεχνήθηκαν και στα νεότερα χρόνια από επαγγελματίες γλύπτες, ώστε το μουσείο να εμπλουτιστεί και να γίνει εντυπωσιακότερο για τον τουρίστα. Εκτός από τα γλυπτά από ορυκτό αλάτι στο αλατωρυχείο αναπαρίσταται όλη η διαδικασία εξόρυξης και μεταφοράς του αλατιού με κατασκευές, κούκλες, ράγες, βαγονέτα, τροχαλίες για τα αναβατόρια κ.α. που μέχρι ένα βαθμό σε μεταφέρουν στην εποχή που το αλατωρυχείο της Βιελίτσκα πρόσφερε στους κατοίκους της περιοχής το μεροκάματο του τρόμου, αν και υψηλότερο από άλλα (όπως μας είπαν) και γι' αυτό περιζήτητο παρά τις επικίνδυνες συνθήκες.
Στις διάφορες, λοιπόν, στοές και αίθουσες, με συντομία για να μην μακρηγορώ, μπορεί να δει κανείς, γλυπτά από ορυκτό αλάτι, αφιερωμένα σε σημαντικές προσωπικότητες της Πολωνίας, όπως ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄, ο Κοπέρνικος, σε στρατηγούς, βασιλείς, αγίους, παρεκκλήσια, όπως αυτό του αγίου Αντωνίου και βέβαια το εντυπωσιακότερο όλων, το παρεκκλήσι της αγίας ή ευλογημένης Κίνγκα (προστάτιδας των αλατωρύχων). Όλα τα αντικείμενα μέσα στον υπόγειο αυτό ναό, από τους πολυελαίους μέχρι τα είδη θρησκευτικής λατρείας, τα ανάγλυφα στους τοίχους και το πάτωμα, είναι κατασκευασμένα εξολοκλήρου από το αλάτι του ορυχείου. Η Αγία Τράπεζα και ένας Εσταυρωμένος δεσπόζουν στην αίθουσα, ενώ από τα ανάγλυφα ξεχωρίζουν βιβλικές παραστάσεις, όπως ο μυστικός δείπνος, η φυγή από τη Βηθλεέμ κ.α.
Σύμφωνα με το μύθο, η Κίνγκα ζήτησε από τον πατέρα της, βασιλιά της Ουγγαρίας, να της δώσει ως γαμήλιο δώρο, αντί για χρυσό και κοσμήματα, ένα αλατωρυχείο. Για να πραγματοποιηθεί η επιθυμία της, πέταξε το δαχτυλίδι των αρραβώνων της σ' ένα αλατωρυχείο στην Ουγγαρία. Μετά την τέλεση του γάμου της με βασιλιά της Πολωνίας, η Κίνγκα, ταξιδεύοντας μιαν ημέρα στην κοντινή πόλη της Βιελίτσκα, διέταξε τους Ούγγρους αλατωρύχους, που είχε φέρει μαζί από την πατρίδα της, να ανοίξουν ένα πηγάδι. Αντί όμως για νερό, εξορύχτηκε "λευκός χρυσός", καθώς και το δαχτυλίδι της μέσα σ' ένα πέτρωμα αλατιού, το δαχτυλίδι αυτό που είχε πετάξει η δούκισσα στο αλατωρυχείο στην Ουγγαρία. Τέτοια τύχη και τέτοια επανάληψη μύθων σε παραλλαγές στους λαούς!
Πιο κάτω ακόμα συναντήσαμε τις λίμνες του ορυχείου. Και καθώς διανύουμε χρόνους τεχνολογίας και εκσυγχρονισμού σε μέσα και τρόπο ζωής, εκεί που άλλοτε ακούγονταν βογγητά, βρισιές και θρήνοι, σήμερα οι επισκέπτες παρατηρούν τη λίμνη ευφραινόμενοι με μουσική Σοπέν.
Τι άλλο εντυπωσιακό είδαμε στο ορυχείο; Μια επίδειξη ανίχνευσης μεθανίου, με τον ήχο της (τεχνητής πλέον) έκρηξης του πυρσού να εντυπωσιάζει και να συγκινεί για όσα έμειναν ανομολόγητα (άραγε πόσοι ανιχνευτές έχασαν τη ζωή τους μέσα στους αιώνες λειτουργίας του αλατωρυχείου;).
Είδαμε και σταλακτίτες από ορυκτό αλάτι και βέβαια όλοι μπήκαμε στον πειρασμό να περάσουμε το δάχτυλο μας πάνω σ' αυτό και να δοκιμάσουμε την αλμύρα του.
Είδαμε σύγχρονες αίθουσες εστιατορίων, μπαρ-καφέ, αίθουσες εκδηλώσεων, καταστήματα πώλησης πολωνικών σουβενίρ, όλα φροντισμένα στην παραμικρή λεπτομέρεια, καθαρά, καλαίσθητα, ιδιαίτερα εντυπωσιακά. Καθίσματα παντού, ώστε να μπορούν όλοι να ξεκουραστούν, χωρίς να παίζουν τις μουσικές καρέκλες (χα!). Να σημειώσουμε ότι και ο ναός της ευλογημένης Κίνγκα λειτουργεί κανονικά κάθε Κυριακή, αλλά και για γάμους με το αζημίωτο. Στο χώρο λειτουργεί και ξενοδοχείο ειδικό για όσους έχουν αναπνευστικά προβλήματα, λόγω του μικροκλίματος και του καθαρού αέρα που διαθέτει απαλλαγμένου από αλλεργιογόνα.
Εν ολίγοις το αλατωρυχείο μετατράπηκε μέσα και έξω απ' αυτό σε χρυσωρυχείο. Ανταποδοτικά όμως. Φέρνει μεγάλα κέρδη που επιστρέφουν κατά ένα μεγάλο μέρος σ' αυτό, γιατί τίποτα εκεί δεν είναι προχειροφτιαγμένο. Πουθενά δεν σου δίνεται η αίσθηση του άρπα κόλλα! Απ' αυτό ξέρουμε εμείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου