Την άκουγα συχνά και ήταν μια από τις αγαπημένες τραγουδίστριες της περιόδου, στην οποία ταξιδεύω νοερά, ακούγοντας την σήμερα, περίπου 30 χρόνια μετά. Έχουν αλλάξει πολλά! Το βασικότερο, ήμουνα νια και γέρασα, πίστευα ακόμα ότι τα όνειρα μου θα πραγματοποιηθούν κι έγινα πιο ρεαλίστρια ή προσαρμόστηκα κάπως στην πραγματικότητα της ζωής (και ζωής μου), αν και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία σαν το χούι.
Νέα, λοιπόν, ερωτευμένη απ' όσο θυμάμαι - μπορεί και να μην θέλω να θυμάμαι λόγω συνεπειών - επιστρέφω από Θεσσαλονίκη στην Κοζάνη και στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου παίζει Οrnella Vanoni. Η Εγνατία δεν υπήρχε τότε, η διαδρομή προς Κοζάνη μετά τη Βέροια γινόταν μέσω Καστανιάς (όρους Βερμίου), ο δρόμος είχε συνεχείς στροφές, ήταν βράδυ με φεγγάρι, δεν είχε κίνηση, το αυτοκίνητο ρόλαρε θαρρείς ρυθμικά κι όλο το σκηνικό, το άκουσμα και το συναίσθημα δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα όμορφη και ζεστή, όπως αποδεικνύει και το γεγονός ότι οι στιγμές έμειναν στη μνήμη!
Αν η ευτυχία είναι στιγμές, τότε τα χιλιόμετρα αυτά, τη συγκεκριμένη εποχή και χρονική στιγμή, είναι μία απ' αυτές. Γιατί τι θέλει ο άνθρωπος για να νιώσει ευχάριστα, λίγο μουσική, λίγο φεγγάρι και κυρίως έρωτα, που μολονότι βλέπει με τις διόπτρες της ωραιοποίησης, χαρίζει ευφορία ψυχής σε ύψιστο βαθμό, όπως τίποτα άλλο δεν μπορεί. Και πόσο κρατάει παρακαλώ ως έρωτας, φούντωση, κάψα, ψυχική ανάταση και πάθος; Κάτι λίγα χρόνια, κάποιοι λένε περίπου τρία. Μετά καταλαγιάζει και ενίοτε τον ακολουθεί η αγάπη, συναίσθημα πιο ευγενές και στέρεο, ήπιων τόνων, γλυκό και ζωοδοτικό. Αλλά σαν την λάβα του έρωτα, δεν έχει άλλο! Μακάριοι οι ερωτοχτυπημένοι πολλάκις, ότι μόνον αυτοί ευτύχησαν στην επανάληψη τέτοιων συναισθημάτων.
Αν και αγαπημένη σαν φωνή η Οrnella Vanoni, φυσιογνωμικά δεν τη γνώριζα τότε. Τη βλέπω σήμερα σε video στο διαδίκτυο γερασμένη, αδύνατη και στιλάτη. Οι επεμβάσεις αισθητικής, κατά την άποψη μου, ολίγον αποτυχημένες, δεν έδωσαν επιτυχές εμφανισιακό αποτέλεσμα. Αυτά τα χείλη τα φουσκωμένα δεν κατάλαβα ποτέ, γιατί τα επιθυμούν οι κυρίες μιας κάποιας ηλικίας. Τι έχουν τα λεπτά χείλη δηλαδή; Τα καινούργια της επίσης τραγούδια, δεν μου αρέσουν, την προτιμώ στις παλιές της επιτυχίες και ερμηνείες.
Σήμερα που τυχαία την άκουσα, μου θύμισε όμορφα πράγματα που επισκιάστηκαν από άσχημα, έτσι όπως τα γηρατειά επισκίασαν και τη δική της λάμψη, την καλλιτεχνική. Όμως τα καλύτερα πάντα έπονται, όπως παρηγορητικά λέγεται, και όπως τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση η ζωή επιβεβαίωσε, ευτυχώς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου