Translate

09 Ιουλίου 2014

Ο Απολογισμός της σχολικής χρονιάς 2013-2014


Θα ξεκινήσω κοινότυπα λέγοντας πως άλλη μια σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της. Ας επιχειρήσω λοιπόν έναν απολογισμό ως είθισται, όταν κάτι τελειώνει. Ποια ήταν τα θετικά και ποια τα αρνητικά αυτής της χρονιάς; Τι καλό έγινε που να μπορεί να μείνει χαραγμένο στη μνήμη και να χαμογελάς όταν το σκέφτεσαι ή τι καλό έγινε που να είναι χρήσιμο για τη σχολική κοινότητα και να αξίζει να επαναληφθεί; Ποια είναι τα λάθη , οι ελλείψεις, τα μειονεκτήματα που δημιούργησαν προβλήματα και πρέπει να αποφευχθούν, αν ενδιαφερόμαστε για τη βελτίωση της σχολικής ζωής; Βέβαια τα περισσότερα από τα άσχημα, έχουν να κάνουν με το Υπουργείο Παιδείας και την εκπαιδευτική του πολιτική και δυστυχώς δεν είναι στο χέρι της σχολικής κοινότητας να τα διορθώσει, καθώς οι αποφάσεις σ' αυτόν τον τόπο πλέον παίρνονται ερήμην του λαού.

08 Ιουλίου 2014

Ορκομωσία και τήβεννος

Στα τοπικά ιστολόγια μεταξύ των άλλων διάβασα και την είδηση με τίτλο:"Τελετή ορκωμοσίας των τελειόφοιτων των Τμημάτων της Σχολής Διοίκησης & Οικονομίας του ΤΕΙ ...............". Ως εδώ όλα καλά, μάλιστα συγχαίρω κι εγώ όσους κατάφεραν να τελειώσουν τη σχολή τους καταβάλλοντας κόπους και προσπάθεια και τους εύχομαι καλή σταδιοδρομία. Αυτό που θέλω να σχολιάσω είναι οι φωτογραφίες και το video με στιγμιότυπα από την ορκωμοσία, όπου όλοι οι απόφοιτοι είναι ενδεδυμένοι με τήβεννο, που πολύ φαίνεται να φοριέται τελευταία σε τελετές αποφοίτησης πανεπιστημίων, ιδιωτικών σχολείων και κολεγίων, σχολών κατάρτισης,αλλά και σε τελετές ακαδημαϊκών, πανεπιστημιακών κλπ

Πριν από μερικές δεκαετίες στις προαναφερθείσες τελετές, οι άνθρωποι πήγαιναν ενδεδυμένοι με τη συνήθη περιβολή τους, ο καθένας ανάλογα με τη δυνατότητα και την αισθητική του. Ποιοι άραγε είναι οι λόγοι που σήμερα προτιμάται η τήβεννος; Κάποιες προφανείς απαντήσεις είναι οι παρακάτω:

Το δαχτυλίδι του Πολυκράτη, ένας οιωνός για το τέλος της τυραννίας του.


Ο ιστορικός Ηρόδοτος στο Γ΄βιβλίο του (που φέρει το όνομα της μούσας Θάλειας) μας διηγείται μεταξύ των άλλων και μια ιστορία για τον τύραννο της Σάμου Πολυκράτη και την ιδιαίτερη εύνοια της τύχης προς αυτόν. Πρόκειται για μια νουβέλα, αφού ο Ηρόδοτος εκτός από μεγάλος ιστορικός, υπήρξε και δεινός λογοτέχνης και δημιούργησε λογοτεχνήματα, τα οποία παρεκβαίνουν βέβαια από την ιστορική αφήγηση, από την άλλη όμως φωτίζουν πρόσωπα, καταστάσεις, συνήθειες, γενικότερα την εποχή στην οποία και εντάσσονται.
Ο ΤΥΡΑΝΝΟΣ ΠΟΛΥΚΡΑΤΗΣ (Πολυκράτης):
Βρισκόμαστε, λοιπόν, στο δεύτερο μισό του 6ου αιώνα π.Χ., όταν ο Πολυκράτης κυβερνά τη Σάμο. Στην αρχή συγκυβερνά με τους αδελφούς του, Πολύγνωτο και Συλοσώντα μοιράζοντας το νησί, αργότερα όμως ως γνήσιος τύραννος τους εξοντώνει. Έτσι γίνεται απόλυτος άρχοντας της Σάμου, ισχυροποιεί μάλιστα περαιτέρω τη θέση του εξοντώνοντας τους πολιτικούς του αντιπάλους, φτιάχνοντας ισχυρό στόλο με τον οποίο λεηλατεί τα νησιά του Αιγαίου και δημιουργώντας συμμαχίες με άλλους τυράννους, ένας απ' αυτούς και ο φαραώ της Αιγύπτου, Άμασης. Έχοντας αποκτήσει οικονομική ισχύ ο Πολυκράτης κατασκευάζει μεγάλα έργα, όπως για παράδειγμα το Ευπαλίνειο όρυγμα και το Ηραίο. Τα έργα αυτά είδε, θαύμασε και μνημόνευσε στην ιστορία του ο Ηρόδοτος, ο οποίος μας παραδίδει και τη νουβέλα για το δαχτυλίδι του Πολυκράτη. Μολονότι για πολλά χρόνια ο Πολυκράτης είναι ισχυρός και ευνοούμενος της τύχης, τελικά τιμωρείται για την υβριστική του συμπεριφορά, την αρχομανία, την πλεονεξία κλπ τυραννικά εγκλήματα (Ύβρις – Άτις – Νέμεσις – Τίσις). Μάλιστα βρίσκει τραγικό θάνατο εξαιτίας της απληστίας του. Ο σατράπης των Σάρδεων, Οροίτης, του διαμηνύει ότι η περιουσία του κινδυνεύει από τον βασιλιά της Περσίας και τον καλεί στις Σάρδεις για να τον βοηθήσει στη φυγάδευση του θησαυρού του, υποσχόμενος στον Πολυκράτη τα μισά. Εκεί ο Οροίτης τον συλλαμβάνει και βάζει να τον σκοτώσουν με ανασκολοπισμό (ΗΡΟΔΟΤΟΣ)

ΖΗΤΟΥ Η ΜΠΑΛΑ! (Μουντιάλ ποδοσφαίρου και σε Κοζανίτικη διάλεκτο)



Για το μουντιάλ ποδοσφαίρου που άρχισε στη Βραζιλία, πολλά έχουν γραφτεί. 
Αναφέρονται από τη μια στη γιορτή του ποδοσφαίρου, στη χαρά που δίνουν οι αγώνες στους οπαδούς και φιλάθλους και από την άλλη σ' αυτούς που διαμαρτύρονται και αντιδρούν, καθώς οι διοργανώσεις αυτές απαιτούν υπέρογκα έξοδα, τα οποία θα ήταν προτιμότερο να διατίθενται για κοινωφελή έργα, για την παιδεία, την υγεία, για την αντιμετώπιση της φτώχειας κλπ.
Από τη μια βλέπουμε εικόνες σταδίων, διάσημων και ζάπλουτων ποδοσφαιριστών, όμορφων και ημίγυμνων γυναικών, πολυτέλεια και κατάμεστα γήπεδα με κόσμο που συμμετέχει, ζητωκραυγάζει, παραληρεί  και από την άλλη ανθρώπους φτωχούς κατατρεγμένους ή σκεπτόμενους και ανθρωπιστές που διαφωνούν και διαμαρτύρονται γι' αυτές τις διοργανώσεις και το χορό των εκατομμυρίων κερδών που αφορά όπως γίνεται συνήθως μια μικρή μειοψηφία παραγόντων και εμπλεκομένων.

07 Ιουλίου 2014

Μπράβο παιδιά! Σας ευχαριστούμε!


Όχι, τα μπράβο δεν αφορούν στους ποδοσφαιριστές που κατάφεραν να νικήσουν σ' έναν αγώνα ποδοσφαίρου την Ακτή του Ελεφαντοστού, ακόμα και σε μια διεθνή διοργάνωση. Για έναν αγώνα ποδοσφαίρου πρόκειται, ας μην τρελαινόμαστε! Ακόμα κι αν κερδίζαμε το κύπελλο, θα περίσσευαν αυτές οι υπερβολές στους πανηγυρισμούς. Θεωρώ αμετρία η νίκη μιας ποδοσφαιρικής ομάδας να δημιουργεί συναισθήματα εθνικής υπερηφάνειας. Η νίκη στο ποδόσφαιρο δίνει χαρά, προσφέρει διασκέδαση, θέαμα, αλλά ως εκεί.

06 Ιουλίου 2014

"Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου"


Λίγο η λέξη ωκεανός στο όνομα του ιστολογίου, λίγο οι απόπειρες να βαφτίσω με πρωτότυπο τρόπο τους διάφορους συνδέσμους (Καταδύσεις στον ωκεανό, Ιχθυόσκαλα, Τα ιστιοφόρα του ωκεανού, Κολυμβητές κλπ συγγενείς), θες και η αναχώρηση κάποιων γνωστών για διακοπές, ....σαν αλυσοδεμένη νιώθω.

Θέλω κι εγώ "λίγο κρασί, λίγο θάλασσα", το αγόρι το έχω, Να πετάξω μακριά τις έγνοιες, τις φροντίδες, την επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα. Λέω στον άντρα μου, αρχικά θέλω να πάμε κάπου για μια βδομάδα οι δυο μας και να περνάμε τη μέρα μας με ξάπλα, λίγο και πρόχειρο φαγητό, κανένα βιβλίο, λίγο υπολογιστή  και καμιά βόλτα για ξεμούδιασμα από την ξάπλα. Μετά μπορούμε να αρχίσουμε και τις κανονικές μας διακοπές με μπάνια στη θάλασσα, περιηγήσεις και επαφή με τους άλλους ανθρώπους. Τόση είναι η κούραση που κουβαλάω! Το μέρος της απομόνωσης το ξέρω, αρκεί να μας το επιτρέψουν κάποια στιγμή και οι ατελείωτες υποχρεώσεις.

Ονειρεύομαι τις φωνές από  τα τζιτζίκια και τα τριζόνια, τον ήχο του αέρα, το κρώξιμο των αετών, τον παφλασμό της θάλασσας ....., τα "λιγουρεύομαι (Α)δονικά" σαν να πρόκειται να γευτώ τον πιο μελιστάλαχτο καρπό. Αυτά μήπως δε χρειάζεται ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;